ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΤΗΣ ΔΙΠΛΑΝΗΣ ΠΟΡΤΑΣ Ο ΑΡΑΠΗΣ

Δεν μ' ακουμπάει το μπάσκετ. Κέρδισε στην Τουρκία ο Ολυμπιακός. Σου λέω ότι το μπάσκετ δε με ανατριαχιάζει οπαδικά. Εμένα αυτό μ'ενδιαφέρει περισσότερο, ο οπαδισμός, όχι τόσο ο αθλητισμός. Ο οπαδισμός που βγαίνει από το ποδόσφαιρο.

Γιατί ασχολούμαι με τον οπαδισμό; Επειδή κοζάρω τον Έλληνα. Και ο Έλληνας μου βγάζει την αλήθεια του, το ψέμα του, τη λεχριτοσύνη του, αλλά και την αθωότητά του μέσα από το ποδόσφαιρο. Το μπάσκετ, πως να το κάνουμε, παρ'ότι έχει Ιστορία στην Ελλάδα, στη γειτονιά, στη συνοικία, που τράβηξε πολλά παιδιά μετά τον πόλεμο, δεν έβγαλε οπαδισμό. Τι έγινε, όμως;

Δέκα χρόνια χωρίς πρωτάθλημα οι γάβροι, στο ποδόσφαιρο χωρίς πρωτάθλημα, ανακάλυψαν το... μπάσκετ. Και τον Κόκκαλη, άλλωστε, ο Ολυμπιακός τον έκανε μεταγραφή από το μπάσκετ. Όχι πως ήταν μπασκετικός ο Σωκράτης, ποδοσφαιράκιας ήταν από κούνια.

Ίδιο σκηνικό και στη Θεσσαλονίκη. Την οπαδική τους οντότητα τη θέριεψαν μέσα από το μπάσκετ, πρώτα τα αρειανά και μετά τα παόκια. Και βλέπεις σήμερα τον γάβρο, να “φτιάχνεται” με το μπάσκετ. Γιατί; Επειδή θα τον κάνει πάλι πρώτο στην Ευρώπη, όπως ποτέ στον αιώνα δεν θα το καταφέρει το ποδόσφαιρο.

Γουστάρω το μπάσκετ. Ουδεμία σχέση με ποδόσφαιρο. Και έτσι όπως έχει εξελιχθεί αγωνιστικά το μπάσκετ σου υπονομεύει τον οπαδισμό σου. Η αμερικανιά του μπάσκετ ταυτίζεται και με την αραπιά. Εκεί θα κολλήσει ο οπαδός; Στο φινάλε στην Ελλάδα έγινε άνθρωπος της διπλανής πόρτας ο μελαμψός, ο σκούρος, ο αράπης.