ΚΑΙ ΣΤΟ ΜΙΣΟ ΓΚΟΛ ΔΕΝ ΦΕΥΓΕΙ Η ΣΚΕΨΗ

Απόψε στηνόμαστε απέναντι στο κουτί να δούμε εθνική. Δεν βλέπεται αυτό το πράμα, όμως δεν γίνεται να το αγνοήσεις. Εθνική ομάδα είναι αυτή. Το ξέρεις ότι αυτό που θα παίξουν οι διεθνείς, είναι για πέταμα. Και μπαίνει το ερώτημα. Ο προπονητής είναι άσχετος;

Όχι, δεν είναι. Δεν είναι έξω από την ομάδα ο προπονητής. Όσο και να θεωρήσεις ότι η συμμετοχή του είναι μικρή, ότι η επίδρασή του είναι περιορισμένη στον τρόπο παιχνιδιού της ομάδας και στην όποια κλάση της, δεν μπορείς να τον αγνοήσεις εντελώς.

Μιλάμε για μία «κατεστημένη» ιστορία, όχι για ένα παιχνίδι. Ίδια γεύση από παιχνίδι σε παιχνίδι. Μία ομάδα που δεν παίζει μπάλλα.

Βεβαίως είναι αμυντικός προπονητής ο Σάντος. Ούτε κι αυτό είναι προς κατηγόρια. Πιθανότατα και συζητείται ότι τέτοιον, αμυντικό, προπονητή θέλει μία μικρή ομάδα, όπως η Ελλάδα, όταν σηκώνει μούρη και θέλει να κυκλοφορεί στις μεγάλες διοργανώσεις. Μια στιγμή.

Υπάρχουν δύο ειδών αμυντικοί προπονητές. Δύο ειδών αμυντικές ομάδες. Αυτές που βγαίνουν να παίξουν άμυνα για την άμυνα. Της σχολής αντιποδόσφαιρο. Συνέχεια του κατενάτσιο. Και οι ομάδες που δεν κάνουν αμυντική άμυνα, παθητική άμυνα, αλλά άμυνα ενεργητική.

Η Ελλάδα το 2004 με Ρεχάγκελ προπονητή ήταν ο ορισμός της ενεργητικής άμυνας. Κυττάω να μη φάω γκολ, αυτό είναι το πρώτο μέλημα, να κρατήσω το μηδέν στην άμυνα. Κρατάω, όμως, όσο μπορώ τη μπάλλα και αν βρω την ευκαιρία, τις δυο-τρεις περιπτώσεις που θα μου παρουσιαστεί, να βγω μπροστά, να κτυπήσω έστω και μισό γκολάκι.

Διαβάστε ακόμα:

Θεούσα καραμπινάτη ο καθολικός Φερνάντο Σάντος