ΜΝΗΜΗ ΣΠΥΡΟΥ ΛΟΥΗ ΚΑΙ «ΔΕΝ ΝΕΝΙΚΗΚΑΜΕΝ!»

Σα σήμερα, 12 Ιανουαρίου, το 1873, γεννήθηκε ο Σπύρος Λούης. Αυτός που χάρισε την λαϊκή έκφραση «Έγινε λούης...». Έγινε καπνός, δηλαδή. Έτρεξε πολύ γρήγορα, εξαφανίστηκε.

Άστοχο. Όπως όλα τα νεοελληνικά. Τι σχέση, ωρέ άσχετοι, έχει ο Σπύρος Λούης με τη γρηγοράδα, την ταχύτητα; Ο άνθρωπος ήταν δρομέας μεγάλων αποστάσεων. Κάθε μέρα έκανε προπόνηση σαν ταχυδρομικός υπάλληλος. Έτσι έλαβε μέρος στον μαραθώνιο δρόμο, στους πρώτους ολυμπιακούς αγώνες, το 1896, που έγιναν στην Αθήνα, όταν αναβίωσαν οι αγώνες της αρχαιότητας.

Σαν αγώνισμα, διότι ο μαραθώνιος δεν είναι μόνον αθλητισμός, δεν είναι μόνον αγώνας, έχει και την πνευματική του, τη μεταφυσική του διάσταση, λέω, λοιπόν, ότι ο μαραθώνιος δεν στηρίζεται στην ταχύτητα, αλλά στην αντοχή. Και, βέβαια, στην τακτική αλλά και στην μοιρασιά των φυσικών δυνάμεων που θα κάνει ο δρομέας στην απόσταση των 42 χιλιομέτρων.

Θυμίζω ότι ο Μαραθώνιος, το μοναδικό εκτός σταδίου στιβικό αγώνισμα, έχει τις ρίζες του στον δρομοκήρυκα που έτρεξε από τον Μαραθώνα στο Φάληρο για να αναγγείλει το χαρμόσυνο «Νενικήκαμεν!...», το αποτέλεσμα της μάχης με τους Πέρσες.
Σήμερα, όποιος Έλληνας τρέξει μαραθώνιο, όταν τερματίζει, και έχει σώας τας φρένας του θα πρέπει να φωνάξει «Δεν Νενικήκαμεν!». (Εκτός κι αν θεωρείται νίκη η θηλειά στο λαιμό της χώρας το μνημόνιο).

Διαβάστε ακόμα:

Το πριμ που ζήτησε ο Σπύρος Λούης