ΓΙΑΤΙ Η ΟΛΛΑΝΔΙΑ ΔΕΝ ΚΑΙΓΕΤΑΙ ΓΙΑ ΠΡΩΤΙΑ

Ισπανία – Ολλανδία είναι κόντρα ευρωπαϊκή, όχι μονάχα μουντιαλική. Να ξέρουμε τι λέμε. Και τι βλέπουμε. Είδαμε στην πρεμιέρα Βραζιλία – Κροατία. Άλλο έργο. Στο φινάλε η Κροατία, με φτωχό μητρώο, δεν είναι Ευρώπη. Όσο και να νοιώθει συγγένειες με την Γερμανία, παραμένει η Κροατία στον αστερισμό του φουκαραδισμού, του λεγεωναρισμού.

Η Ολλανδία είναι Ευρώπη, όπως η Γερμανία, η Αγγλία, η Γαλλία, η Ισπανία. Και Ευρώπη σημαίνει ότι Είμαι εθνικά υπερήφανος, όχι στο μπαλκονάτο και βαλκανικό στυλ.

Οι δυο χώρες βρέθηκαν αντίπαλοι στον τελικό του μουντιάλ 2010. Κέρδισε η Ισπανία, όπως και το Ευρώ 2008, επιβεβαιώνοντας ότι τα τελευταία χρόνια είναι μια άλλη Ισπανία. Όχι εκείνη που κυκλοφορούσε με παίκτες σκληροτράχηλους αλλά και επιπόλαιους. Με παίκτες αξίας, όχι και με την αυτοπεποίθηση του αληθινά τσαμπουκά.

Από την άλλη η Ολλανδία δεν κάνει πια παγκόσμιο πρωταθλητισμό. Έχει αποσυρθεί συνειδητά από τον υψηλό ανταγωνισμό, όπως τον ορίζει η βιομηχανία του ποδοσφαίρου στις ημέρες μας.

Σοβαροί άνθρωποι οι Ολλανδοί. Δεν έχουν κόμπλεξ και κίνητρο αναγνώρισης. Εκτίμησαν, λοιπόν, ότι δεν τους παίρνει να επενδύσουν στη δημιουργία μιας ομάδας με τη φιλοδοξία π.χ. μιας Τσέλσυ και Παρί Σαιν Ζερμαίν. Η ποδοσφαιρική αγορά της χώρας, δηλαδή το ολλανδικό πρωτάθλημα, δεν προσφέρεται για να αποσβέσει κεφάλαια στο κτίσιμο ομάδας πρώτου επιπέδου στο τσάμπιονς ληγκ.

Κατόπιν τούτου, όπως έρθουν τα πράγματα. Όπως κάτσουν. Χωρίς άγχος, δεν θα εκβιάσουν την διάκριση. Δεν έχουν ανάγκη να νοιώσουν εθνικά δικαιωμένοι με μια ποδοσφαιρική επιτυχία.
Η Ολλανδία του Μίχελς και του Κρόϋφ, των παικταράδων του Άγιαξ δεν υπάρχει πια. Ούτε ζει με την ανάμνηση της χρυσής δεκαετίας του ’70.

Διαβάστε ακόμα:

Οταν απουσιάζει το βαρύ όνομα