Ο ΠΑΟΚ ΝΑ ΞΕΧΑΣΕΙ ΤΗ… ΣΥΝΟΙΚΙΑ ΤΟ ΟΝΕΙΡΟ

Λαϊκιά ομάδα είναι ο ΠΑΟΚ. Έτσι λένε κάθε ομάδα που έχει μεγάλο μπούγιο φιλάθλων. Όλες οι ομάδες είναι λαϊκές, αφού όλες τις αγαπάνε άνθρωποι του λαού. Έχει, όμως, επικρατήσει αυτό το ρατσιστικό, ότι λαϊκή είναι μόνο εκείνη με χιλιάδες κόσμο οπαδικό. Ποιο είναι το θέμα; Και μια λαϊκή ομάδα τα… δείχνει. Είναι ρωμαλέα, όχι φουκαριάρα, και κυκλοφορεί με τσαγανό.

Μια ζωή ο ΠΑΟΚ ήταν στο παράπονο. Στην κλάψα. Δικαιολογημένα και αδικαιολόγητα. Λάθος! Μόνον αδικαιολόγητα. Γιατί περίμενε να του δώσουν το δίκαιο του οι… αντίπαλοι του. Ακόμα κι όταν δεν είχε δίκαιο ο ΠΑΟΚ το ‘ριχνε στην αντίσταση, στην επανάσταση και έτσι συντηρούσε τον κομπλεξισμό του. Στην πραγματικότητα την απόφαση του, την αδυναμία του να γίνει πρωταγωνιστής. Να αποκτήσει μόνος του ρόλο πρωταγωνιστικό στο πρωτάθλημα, όπως οι αντίπαλοι του.

Παίρνει πρωτάθλημα ο ΠΑΟΚ, αφού από αγωνιστική σε αγωνιστική πείθει όλο και περισσότερο ότι του αξίζει. Ότι έχει μια διαφορά από τους αντιπάλους. Το είδαμε και χθες στο Αγρίνιο. Ομαδάρα ο ΠΑΟΚ. Είδαμε, όμως, και κάτι άλλο στο παιχνίδι με τον Παναιτωλικό. Τη συμπεριφορά συνοικιακής ομάδας. Με το παραμικρό διαμαρτυρία στον διαιτητή. 

Πρωταθλητής σημαίνει δύναμη. Ανωτερότητα. Περηφάνια. Εγωϊσμός. Δεν χρειάζεται πια ο ΠΑΟΚ την κλαψιάρα και πονεμένη της άδικης κενωνίας Μάρθα Βούρτση, ούτε το φτωχοκόριτσο, το σπουργιτάκι Αλίκη Βουγιουκλάκη. Ύστερα είναι και το άλλο. Γίνεται αντιπαθητικός ο ΠΑΟΚ όταν είναι ανώτερος όλων, όταν παρουσιάζει ομαδάρα, όπως στο 2-1 με Παναιτωλικό, να δείχνει κακομοιριά με τη διαρκή μανούρα του κάθε φορά που σφυρίζει το κοράκι. 

Διαβάστε ακόμα:

ΣΤΟΝ ΟΛΥΜΠΙΑΚΟ ΦΟΡΕΑΣ… ΑΛΑΝΑΣ Ο ΠΟΝΤΕΣΕ