ΓΙΑ ΤΟΝ ΥΜΝΟ ΤΗΣ ΟΜΑΔΑΣ ΑΚΑΤΑΛΛΗΛΟΙ ΟΙ... ΝΟΜΠΕΛΙΣΤΕΣ

Μεγάλο πράμα η μουσική. Ας δεχθούμε ως μουσική κι αυτό το γηπεδικό χωροδιακό, το οχλοκρατικό της εξέδρας που απλώνεται στο γήπεδο από τους οπαδούς. Ο ύμνος της ομάδας. Απαραίτητος. Ομάδα χωρίς ύμνο είναι ορφανή. Σα να βγαίνει να δώσει αγώνα χωρίς ποδοσφαιριστές. Χωρίς φανέλες.

Απαραίτητος ο ύμνος του κλαμπ. Τον πιάνει στο στόμα ο οπαδός και αισθάνεται κάτι ξεχωριστό, διότι τραγουδάει στίχους και μουσική που έβγαιναν από τη ψυχή οπαδών της ομάδας περασμένης και προπερασμένης γενιάς.
Η πατρίδα, η θρησκεία, το κόμμα, το σχολείο, ο στρατός, ακόμα και μια επιχείρηση, τράπεζα, σουπερμάρκετ, αεροπορική εταιρεία, ένα νοσοκομείο, ένα ορφανοτροφείο, έχουν ανάγκη τη σημαία τους. Το λάβαρο τους. Το σύμβολό τους.

Η ΠΑΕ που θέλει να φτιάξει τον ύμνο της ομάδας, πρώτα αναζητάει τον μουσικό. Βέβαια. Τι να τα κάνει τα «λόγια», τους στίχους, ό,τι σύνθημα θες να περιέχει ο συλλογικός Ύμνος, όταν η μουσική είναι μάπα. Δεν γράφτηκε για να ενώνονται χιλιάδες στόματα, Και δεν είναι ξεσηκωτική. Να ξεκινάει από τα μπετά της κερκίδας και να φτάνει στους ουρανούς.

Ξέχνα την ποίηση, την ποιοτική και κουλτουριάρικη. Τους στίχους με σκέψεις βαθειές και βαρειά νοήματα. Όχι, κύριε. Απλά πράγματα. Πολύ απλά, κατανοητά. Το λιμπρέτο, η στιχουργία να απευθύνεται σε παιδιά. Σε νήπια.
Η δύναμη του ύμνου είναι στο ρυθμό του. Στα ανεβάσματα του. Και να υπάρχουν λέξεις τέτοιες που όταν τις κραυγάζει ο οπαδός να τον καταλαμβάνει έκσταση. Διονυσιασμός. Να τραντάζεται ολόκληρος

''Έχουμε ένα όνομα γνωστό – το ξέρουν όλοι – Μπάρσα!, Μπάρσα!. Μπάρσα!''. Τι είναι αυτό; Τίποτα. Ένα άδειο πράμα είναι. Να, όμως, που ο ύμνος της Μπαρτσελώνα τους «φτιάχνει» τους οπαδούς της. Τους γεμίζει ευτυχία όταν τον τραγουδούν. Και να μη δουν μπάλα, να αναβληθεί το ματς, και μόνο ότι ''έπιασαν'' όλοι μαζί τον ύμνο άξιζε που πήγαν στο γήπεδο.
«Οι μπλαουγράνα προχωρούν – με μια δυνατή φωνή – Μπάρσα!, Μπάρσα!, Μπάρσα!».

Λόγια κοινότυπα. Καθημερινά. Τι να τον κάνεις τον Σεφέρη και τον Ελύτη. Αυτοί είναι για νόμπελ ποίησης. Έναν Μίκη Θεοδωράκη θες για τον ύμνο, να μελοποιήσει τα φτηνά, τα ρηχά λόγια και να προσδώσει ταυτότητα στην ομάδα.

Οι ύμνοι των ελληνικών ομάδων δεν έχουν φτιαχτεί από «ποδοσφαιρικό υλικό». Όπως τους χρειάζεται ο γηπεδικός ενθουσιασμός. Μη σου πω ότι είναι κρυφοαδελφήστικοι. Άλλοι σε στυλ ελαφροκανταδόρικο, άλλοι μια ψευτομπαλάντα ή ιμιτασιόν ρεμπέτικο. Ο ύμνος για να είναι ύμνος, χρειάζεται να λειτουργεί σαν εμβατήριο, να κυριαρχεί το τύμπανο, να τρομάζει τον αντίπαλο,

Διαβάστε ακόμα:

Ο ΒΑΡΔΙΝΟΓΙΑΝΝΗΣ, Ο ΚΟΚΚΑΛΗΣ, ΠΩΣ ΚΑΙ ΓΙΑΤΙ ΚΤΙΣΤΗΚΕ Η ΠΑΡΑΓΚΑ