ΜΙΛΑΕΙ Η ΧΑΡΑ ΤΟΥ ΗΛΙΟΥ

Άλλαξε, λέει, η ώρα. Παραμύθι. Κυκλοφορούμε πλέον με τη θερινή ώρα. Είπαμε. Παραμύθι φούρναρης. Η ώρα από τις 3 άγρια χαράματα της περασμένης Κυριακής έγινε 4, διαφορά κατά 60 λεπτά. Μια ώρα μπροστά. Ανοησίες.

Δεν είμαι άλλος επειδή αλλάζω όνομα. Επειδή ααλάζω ρούχο, τόπο κατοικίας, κόμμα, ομάδα. Είμαι αυτός που είμαι. Και ο ήλιος είναι στη θέση του. Ο ήλιος δεν αλλάζει ώρα, βασιλιάς είναι. Ένας είναι ο βασιλΙάς, ο πραγματικός θεός του σύμπαντος, ο Ήλιος, και δεν έχει σχέση με το χρόνο, που είναι μια κατασκευασμένη έννοια ανθρώπινη.

Τι θα πει χρόνος; Δεν υπάρχει. Δεν υπήρξε. Οι αθάνατοι, με πρώτο τον Πρώτο Αθάνατο, τον Ήλιο, δεν ξέρουν από ώρες, ημέρες, μήνες, αιώνες.

Δουλειά του ανθρώπου, όχι της φύσης η “αλλαγή” της ώρας, που κι αυτή υπακούει στην κονόμα. Έτσι είναι. Αφού έξω από το σπίτι, τους καλοκαιρινούς μήνες, υπάρχει χαρά θεού, δηλαδή χαρά του Ήλιου, να σηκωθούμε μια ώρα αρχύτερα και να σβήσουμε τα κεριά, τότε, πριν ανακαλυφθεί ο ηλεκτρισμός. Μια ώρα νωρίτερα να βγούμε στο μεροκάματο.
Και από Οκτώβριο θα την πάμε την ώρα πάλι πίσω τη δουλειά, πάλι την τελευταία Κυριακή, το 3 το βάζουμε στο 2, για να αρχίσουμε να μετράμε τη ζωή μας με τη ''χειμερινή'' ώρα, όχι πια τη ''θερινή''.

Διαβάστε ακόμα:

ΖΟΛΩΤΑΣ, Η ΚΟΚΚΙΝΗ ΚΑΡΤΑ ΣΤΗ ΧΡΕΟΚΟΠΙΑ