ΔΕΝ ΠΡΟΛΑΒΑΙΝΕΙΣ ΝΑ ΞΕΜΥΤΗΣΕΙΣ ΑΠ' ΤΟ ΣΠΙΤΙ

Κάποτε, πριν την εποχή του διαδιχτύου, για κάποιους ήτανε το μαρτύριο οι ευχετήριες κάρτες, τέτοιες μέρες. Λες και ήσουνα τεμπέλης, άλλη δουλειά δεν είχες και πλακωνόσουνα να γράφεις κάρτες, ανούσιες, στεγνές ευχές, όλες τυπικούρες.

Ένας δικός μου, της σειράς μου, θυμάμαι μου έλεγε: ''Μου την σπάνε οι άγιες ημέρες, αρρωσταίνω όσο πλησιάζουμε στα Χριστούγεννα και την πρωτοχρονιά. Ένα νταβαντούρι που δεν το καταλαβαίνω. Ευχές, δώρα, αργίες''.

Γιατί, θαρρείς, αυτό το σπάσιμο; Συμβαίνει στους πολύ γνήσιους, τους πολύ αληθινούς ανθρώπους. Επειδή δεν δέχονται την κοινωνική υποκρισία, ακόμα και από άτομα με καλές προθέσεις. Σκάρτος, σου λέει, είναι ο άνθρωπος, στην πραγματικότητα δεν του καίγεται καρφί για τον άλλονα.

Κι όμως, δεν προλαβαίνεις να ξεμυτίσεις από το σπίτι σου και σε πυροβολούν. Σου εύχονται, και ξένοι, όχι μόνο συγγενείς και φίλοι, γείτονες και συνάδελφοι. Χρόνια πολλά. Κάθε χρόνο ίδια δουλειά. Χρόνια πολλά. Τουλάχιστον δεν σου λέει ''Καλό χρόνο'', δηλαδή η ευχή να πιάσει μονάχα ένα έτος, οπότε θα έχει και τη δικαιολογία να στα ξαναπεί και του χρόνου.

Και εσύ πρέπει να παίξεις την κασέτα. Να επαναλαμβάνεις την ίδια ευχή. Χρόνια πολλά.

Διαβάστε ακόμα:

ΚΑΤ' ΕΥΘΕΙΑΝ ΣΤΑ ΣΚΟΥΠΙΔΙΑ