Η ΔΑΣΚΑΛΑ ΤΩΝ ΑΓΓΛΙΚΩΝ ΗΞΕΡΕ ΚΙ ΑΛΛΗ ΓΛΩΣΣΑ

Αθήνα 1984. Εδώ και έξι μήνες η Βιβίκα, μία κατά τα φαινόμενα αλλά και στην πραγματικότητα σεμνή 36χρονη, μητέρα δύο ανήλικων κοριτσιών, πηγαίνει τρεις φορές την εβδομάδα για να κάνει μαθήματα αγγλικής γλώσσας στον 19χρονο Στέφανο. Το αγόρι αποφάσισε να σπουδάσει στην Αγγλία, να μη ρισκάρει μία ακόμα αποτυχία να περάσει σε ελληνικό πανεπιστήμιο, και αφού κατάφερε να γίνει δεκτός σε επαρχιακό βρετανικό εκπαιδευτικό ίδρυμα, ξεκίνησε στο σπίτι του τα ιδιαίτερα εντατικά μαθήματα με την κυρία Βιβίκα.

Το μεγάλος πέος του αγοριού έχει δημιουργήσει πρόβλημα αξεπέραστο στην δασκάλα που πλέον δεν ελέγχει τον εαυτό της όταν κάθεται δίπλα του. Αλήθεια πόσο μεγάλο να 'ναι; Η σκέψη της Βιβίκας δεν ξεκολλάει από το φουσκωμένο του αγοριού. Να 'ναι μονάχα η περιέργεια της που την κάνει να θέλει να το δει, έστω το μισό. Όποτε ο νέος προσέχει τις σημειώσεις του, η Βιβίκα κλεφτοβλεφαρίζει το εξογκωμένο “σημείο” στο παντελόνι του.

Μα, είναι δυνατόν ο πιτσιρικάς να είναι τόσο σπερματοβαρής! Η Βιβίκα φαντασιώνεται το λοστάρι, ''σηκωμένο”, πυρωμένο. Τούτη τη στιγμή είναι... αμέριμνο το σκουλήκι-γίγας του μαθητή της κι όμως της μοιάζει απειλητικό.

Δεν της έχει ξανασυμβεί. Ποτέ η δασκάλα δεν ένοιωσε ερωτικά λαίμαργη, ούτε και στερημένη σεξουαλικά, παρ' ότι μέχρι σήμερα οι σχέσεις με άνδρες ήταν μετρημένες, όχι περισσότερες από 5-6 πριν το γάμο της. Πραγματικά, μόνο ευχάριστο δεν είναι να μαγνητίζεται το βλέμμα της από το ρόπαλο του Στέφανου. Γι' αυτό μέχρι που σκέφτηκε να παραιτηθεί. Να μη ξαναπάει στο σπίτι του. Ε, όχι να κάνει μάθημα και με την παραμικρή ευκαιρία να πυροβολεί με το μάτι της εκείνο το πράμα που “φαίνεται” και της έχει γίνει εμμονή.
Ανεξήγητος εκνευρισμός σήμερα. Σίγουρα φταίει η δασκάλα που μάλλον αδικαιολόγητα έκανε περιττές παρατηρήσεις στον μαθητή της. Κι αυτός, όταν πια σχεδόν ολοκληρώθηκε το μάθημα, αποχώρησε αναστατωμένος. Η αδελφή του Στέφανου, τρία χρόνια μεγαλύτερη, που για πρώτη φορά ήταν παρούσα στο μάθημα, πήρε αμέσως το μέρος της δασκάλας, στην οποία χαιρέκακα της είπε:

- Μην τον παίρνεις σοβαρά. Ο αδελφός μου τον τελευταίο καιρό έχει τα ρούχα του, η μητέρα μου για να τον δικαιολογεί λέει ότι είναι στην εφηβεία. Δεν βλέπεις τα σπυράκια στο πρόσωπό του;
Δύο μέρες μετά, στο επόμενο μάθημα, όταν πια τελείωσε, το αγόρι είπε στην δασκάλα. “Είπες εσύ στην Αμαλία για τα καυλόσπυρά μου;”. Απέναντι στην επιθετική του στάση η Βιβίκα κράτησε ψυχραιμία. Έχει τα διπλάσια του χρόνια, είναι η δασκάλα του, αν θέλει τα πράγματα να κυλήσουν μαζί του όπως εκείνη σκέπτεται, θα πρέπει να 'χει το επάνω χέρι. Γι' αυτό δεν παρασύρθηκε στο δικό του τόνο, ήρεμα, χαμηλόφωνα, όμως έντονα του είπε:

- Δεν ξέρω τι σου είπε η αδελφή σου, ούτε και μ' ενδιαφέρει. Ποτέ δεν αναφέρθηκα σ' αυτό που μου λες, ποτέ δεν θα το έκανα αυτό. Η αδελφή σου μπορεί να σε βλέπει για μικρότερο της, εσύ ο ίδιος να θαρρείς ότι είσαι ακόμα πιτσιρίκι, όμως εγώ βλέπω απέναντί μου έναν έφηβο, και ικανό για όλα. Άρα, αγαπητέ Στέφανε, δεν θα μπορούσα να πω αυτά που σου μετέφερε η αδελφή σου.

Το αγόρι έπεσε σε αμηχανία. Η κυρία Βιβίκα του μίλησε σχεδόν αυστηρά, συνάμα και φιλικά. Με την κουβέντα της, μ' άλλα λόγια, του είπε στα ίσα ότι τον βλέπει σαν άνδρα από τη μία και από την άλλη ότι έχει πολύ θετική άποψη γι' αυτόν. Και δεν του μίλησε σα να 'ναι μαθητή της.

Πριν μαζέψει τα πράγματά της η Βιβίκα πρόσθεσε και τούτο στο αγόρι: “Είμαι άνθρωπος που πιστεύω στις προσωπικές σχέσεις. Εσύ έδειξες ότι δεν μου έχεις εμπιστοσύνη...Δεν νομίζω ότι μπορούμε να συνεχίσουμε. Θα ενημερώσω σχετικά τους γονείς σου...”.

Ο νέος αιφνιδιάστηκε, όμως αντέδρασε ώριμα: ''Σας ζητώ συγγνώμη, αν και θαρρώ πως είστε άδικη... Σας εκτιμώ περισσότερο απ' όσο νομίζετε, παρακαλώ να το ξανασκεφτείτε, δεν θα ήθελα να σας χάσω... ''. Πριν περάσουν επτά δευτερόλεπτα η δασκάλα, δήθεν αυθόρμητα τον αγκάλιασε. Φιλικά. Ένοιωσε τα στήθη της στο στήθος του και τη μυρουδιά της σάρκας της να τον παραλύει.
Εκείνο το βράδυ ο Στέφανος δεν κοιμήθηκε. Σκεπτόταν πού εκείνη είχε ορμήσει επάνω του, που αυτός βρέθηκε στην αγκαλιά της. Τρεις φορές τρομπάρησε τον σωλήνα του.

Μετά από δύο - τρία ιδιαίτερα μαθήματα, δασκάλα και μαθητής είχαν πλέον προχωρήσει, όχι τόσο στα αγγλικά, όσο στα... ταχυδακτυλουργικά. Η παλάμη της Βιβίκας έπιανε τη δική του, το μπράτσο της ακουμπούσε στην πλάτη του. Κι αυτός δεν άργησε να γίνεται τολμηρός. Μετά τα χέρια, σειρά πήραν τα πόδια τους, που κολλούσαν... τυχαία, δήθεν αφηρημένα. Λειτουργούσε ένας αλληλομαγνητισμός, ευχάριστος και επιθυμητός, και ο πόθος τους στέγνωνε τα λαρύγγια και των δύο. Η θερμοκρασία ανάμεσα τους προκαλούσε σιωπές, κενά, παύσεις, όλο νόημα.

Πρώτο το αγόρι έβαλε τα δάκτυλα μέσα στο σουτιέν της και χούφτωσε τον έναν γιαρμά. “Μα δεν πρέπει...” ψιθύρισε η δασκάλα που τον έφερε περισσότερο επάνω της με το αριστερό χέρι και με το δεξιό αναζήτησε το απωθημένο της, στα αχαμνά του.

Διαβάστε ακόμα:

ΣΕΞΟΥΑΛΙΚΗ ΜΥΗΣΗ ΣΤΙΣ ΑΝΑΤΟΛΙΚΕΣ ΘΡΗΣΚΕΙΕΣ