ΗΤΑΝ ΗΘΟΠΟΙΟΣ, ΕΜΕΙΝΕ ΕΩΣ ΤΟ ΤΕΛΟΣ ΗΘΟΠΟΙΟΣ

Πριν από 47 χρόνια διάβασα μία συνέντευξη του Δημήτρη Χορν και από τότε μου «έμεινε» μία κουβέντα του. Είναι από εκείνες τις κουβέντες που τις πιάνεις σφικτά με τη ψυχή σου και τη σκέψη σου και τις κουβαλάς σ’ όλη σου τη ζωή. Γιατί; Σε φωτίζουν, σου ξεκλειδώνουν αλήθειες ζωής.

«Ο κόσμος φοβάται να ερωτευθεί...» είχε πει ο ηθοποιός «...επειδή δεν θέλει να πονέσει». Για κάποιους μήνες όσο τη ζύμωνα μέσα μου την κουβέντα του Χορν δεν είχα αντιληφθεί το βάθος της.

Κομένη εδώ. Με την ευκαιρία ότι πέθανε σα σήμερα, στις 16 Ιανουαρίου, το 1998, άλλο είναι εκείνο που μου ‘ρχεται να σημειώσω. Ήταν ηθοποιός, πολύ μεγάλος ηθοποιός, θεατρικός ηθοποιός, άλλο αν έπαιξε και στο σινεμά (στη φωτό στιγμιότυπο από την ταινία Μια ζωή την έχουμε), και δεν μπλέχτηκε με την πολιτική, δηλαδή με κάποιο κόμμα αριστερό, ψευτοαριστερό. Καταλαβαίνεις.

Για να σ’ αγαπήσει ο λαός πρέπει να λαϊκίζεις. Να εκβιάζεις τη συγκίνηση του κοσμάκη. Και η πονηριά σε κάποιους, ηθοποιούς, τραγουδιστές, πνευματικούς ανθρώπους για φασίνες, είναι να «στρατεύεσαι».

Δεν κατάλαβα. Λίγη, ρε, είναι η στράτευση στην τέχνη; Μικρή είναι η αγάπη, ο έρωτας του καλλιτέχνη στη δουλειά του; Αφήστε τα σάπια, ρε.

Ο Δημήτρης Χορν δεν «στρατεύθηκε», δεν εντάχθηκε σε κόμμα και γι’ αυτό η αύρα της παρουσίας του δεν ακούμπησε τόσο έντονα τον ελληνικό λαό.

Διαβάστε ακόμα:

Ο ποιητής του ολυμπιακού ύμνου