Τ' ΑΚΟΥΜΠΟΥΣΕ ΣΤΗΝ ΔΙΚΙΑ ΤΟΥ ΓΚΟΜΕΝΑ

Έγραφε ένα μυθιστόρημα, γκραν σουξέ συγγραφέας ο αλανιάρης, έπαιρνε την προκαταβολή από τον εκδότη του και το πρώτο που έκανε ήταν φύγει σφαίρα για το Λας Βέγκας. Να παίζει όλα τα λεφτά του, όσα κρατούσε, στην ρουλέτα. Αυτό γούσταρε. Γνωρίζοντας ότι θα χάσει. Ότι δεν υπάρχει περίπτωση να φύγει κερδισμένος.

Μιλάω για τον Μάριο Πούτσο. Αυτό είναι το όνομά του, έτσι προφέρεται. Πούτσο. Αυτός έγραψε τον “Νονό”, όπως κι άλλα μπεστ σέλερ. Δεν θα τον πω αλκοολικό με τον τζόγο. Εξαρτημένο. Γιατί; Το πάθος του δεν ήταν άρρωστο του μακαρίτη. Δεν του προκαλούσε ζημιά ο “εθισμός” του. Όχι, ρε.

Χαιρόταν να παίζει. Την έβρισκε. Αυτή ήταν η καλύτερή του. Να κυκλοφορεί με τις μάρκες στο χέρι και να τις απλώνει στα τραπέζια της ρουλέτας. Διότι δεν είχε προσωπικές υποχρεώσεις, σίγουρα. Κι ακόμα διότι έβγαζε μπόλικα λεφτά. Και, βέβαια, διότι δεν ήθελε να τα πάρει μαζί του.

Τι λένε οι ειδικοί, οι ψυχολόγοι, οι θεραπευτές στους πάσχοντες τζογαδόρους; Πρώτον, κύριε μου, κυρία μου, είσαι ασθενής, οφείλεις να παραδεχθείς ότι δεν ελέγχεις τον εαυτό σου. Ότι αυτοκαταστρέφεσαι με τον τζόγο. Τι να συζητήσουμε παρακάτω αν δεν μπορείς να το κόψεις; Δεν γουστάρεις, δηλαδή, να το κόψεις στην πραγματικότητα. Επειδή ο τζόγος καλύπτει τα προσωπικά σου νοσηρά κενά τα οποία δεν έχεις διαπιστώσει. Και δεν θες να τα διαπιστώσεις ποτέ, διότι αν συμβεί αυτό θα “υποχρεωθείς” μετά να σταματήσεις τον τζόγο.

Πώς, λοιπόν, να ακολουθήσει πρόγραμμα απεξάρτησης, να δεχθεί να μπει σε τέτοια διαδικασία, εκείνος που αρνείται να συνειδητοποιήσει το ''πρόβλημά'' του;

Διαβάστε ακόμα:

Αυτός που τά' βαλε με το Θεό