ΤΟ ΖΑΛΟΓΓΟ ΤΗΣ ΤΡΟΙΑΣ

 

Την είδε στο θέατρο, να παίζει στη σκηνή έργο του Σαίξπηρ και την ερωτεύθηκε μεμιάς. Κι αν δεν ήταν έρωτας αυτός, ήταν πόθος, επιθυμία. Όχι ίσως τόσο για την Ιρλανδέζα ηθοποιό Χαριέτ Σμίθσον, όσο για την ανάγκη του να πονέσει. Πώς να ξέρεις. Καλλιτέχνης είναι, ψυχή καλλιτεχνική και, όχι βέβαια συνειδητά, διψάει να ταπεινωθεί, να αγνοηθεί, να εισπράξει την άρνηση, να βιώσει την απογοήτευση, τη μελαγχολία. Πώς αλλοιώς θα εμπνευστεί;

Την φλερτάρει, την πολιορκεί αλλά η Εριέτα τον αποκρούει αποφασιστικά. Της στέλνει επιστολές φλογερές και παθιασμένες, την ζηλεύει, εκείνη τίποτα. Γράφει στα 27 του χρόνια το πιο σπουδαίο του έργο, την «Φανταστική Συμφωνία», ο μεγαλύτερος, ο πιο γνήσιος εκπρόσωπος του γαλλικού ρομαντισμού, ο Hector Louis Berlioz, που γεννήθηκε σα σήμερα 11 Δεκεμβρίου, το 1803.

Εγκαταλείπει το Παρίσι και την Εριέτα Σμιθσον, που δεν κατάφερε να την κατακτήσει και φεύγει στην Ιταλία. Μετά από έξι χρόνια συναντά την Ιρλανδή, παντρεύονται. Νέο υλικό συναισθηματικής ποικιλίας του προσφέρει ο γάμος με την ζηλιάρα σύζυγο, που καταλήγει αλκοολική και πεθαίνει παράλυτη από το ποτό. Μετά παντρεύτηκε την Ισπανίδα υψίφωνο Μαρία Ρετσιο.

Όπως όλοι οι καλλιτέχνες δεν αντλούν υλικό για τις δημιουργίες τους μονάχα από την προσωπική δεξαμενή της ζωής τους, έτσι και ο Έκτωρ Μπερλιόζ επηρεάστηκε από τον Γκαίτε, τον Ουγκώ, τον Μπετόβεν και, βέβαια, τον Σαίξπηρ. Η Αρχαία Ελλάδα, η ελληνική μυθολογία ήταν ένας απέραντος κήπος με μυρουδιές και καρπούς χρήσιμους για τη μουσική του Μπερλιόζ. Στην όπερα «Τρώες» βάζει τις Τρωαδίτισσες να αυτοκτονούν όπως οι Ελληνίδες στο Ζάλογγο για να μην πέσουν στα χέρια, όχι των Τούρκων βέβαια, αλλά των εισβολέων στο ομηρικό Ίλιον Ελλήνων.

Πατέρας γιατρός, υπέκυψε στην επιθυμία του ο γιος Έκτωρ να σπουδάσει ιατρική. Ο δρόμος του, όμως, τον οδήγησε στο Ωδείο του Παρισιού και ο πατέρας του έκοψε το επίδομα σπουδών. Ο μαέστρος αναγνωρίστηκε μεγάλος μουσικός εκατό χρόνια μετά το θάνατό του. Πέθανε στα 69 του, αφού για τρεις μήνες βρισκόταν σε λήθαργο.

Διαβάστε ακόμα:

Η μεγάλη δουλειά της Γκραίης