ΤΟ ΧΡΩΣΤΑΩ ΣΤΟΝ ΓΙΑΝΝΑΚΗ ΤΟΝ ΓΙΟΧΑΝΑΚΗ

Γράφει ο Βενέδικτος Παρλαβάντζας

Δεν μου πάνε οι επικήδειοι. Δεν τά' χω βρει ακόμα με το θάνατο. Μόνο αν τα είχα τακημιάσει με τον Χάρο το κείμενο δεν θα κινδύνευε να κυλήσει σε μελιστάλαχτες μεγαλοστομίες. Ομως, το χρωστάω στον Γιάννη. Ποιον Γιάννη; Τον Γιαννάκη τον Γιοχανάκη τον κολλητό μου στα μικράτα μας.

Ο Γιαννάκης, πιτσιρικάς, ήταν ότι πιο λυρικό με μπάλα μπορούσε να δει κανείς, στο μονόδρομο της γειτονιάς μας. Μια από δω, μια από κει και σου έφευγε από την άλλη. Από το σημείο που δεν περίμενες. Σχεδόν πάντα. Ηταν ο δικός μας Κρόιφ. Ο Γιαννάκης ο Γιοχανάκης ο Κρόιφ. Τον αυθεντικό, του Αγιαξ, της Ολλανδίας, της Μπαρτσελόνα δεν τον είχαμε δει. Μας τον περιέγραφε ο Νίκος ο χοντρός, ο γιος της Στέλλας της γκαβής. Εκείνα τα χρόνια, όπως καταλαβαίνετε, τα παρατσούκλια έκαναν χοντρό παιχνίδι.

Ο Νίκος ο χοντρός έλεγε: «Είναι παιχταράς ρε χτικιάρηδες. Τον είδα να ξεκινάει από πίσω να περνάει, 1, 2, 3, 4, 5.... και να βάζει γκολ». Με ένα ξυλάκι χάρασσε στο χώμα, ταυτοχρόνως με την περιγραφή του, την υποτιθέμενη διαδρομή του ολλανδού αρχιπαιχταρά.

Την είχα την εικόνα στο μυαλό μου τόσο έντονα, που όταν στην «Μεγάλη απόδραση των 11» είδα τον Πελέ να σχεδιάζει κάτι αντίστοιχο, έψαχνα τον Νίκο τον χοντρό για να του πω πως πρέπει να ζητήσει πνευματικά δικαιώματα από τον Τζον Χιούστον. Ποιον; Μη μου πεις ότι δεν ξέρεις τον σκηνοθέτη, σεναριογράφο, ηθοποιό και τα ρέστα, Τζον Χιούστον; Εχεις ακούσει για το «Θησαυρός της Σιέρα Μάντρε» ή για την «Τιμή των Πρίτσι»; Μην μου πεις ότι δεν ξέρεις την κόρη του την Αντζέλικα Χιούστον;

Ξέρετε τι μου απάντησε σε όλα αυτά τα ερωτήματα ο Νίκος ο χοντρός; «Εγώ ξέρω μόνο την Ατζελα Δημητρίου». Μετάνιωσα που εχασα το χρόνο μου με τον σκερβελέ, τον πατσοκοιλιά. Ομως, όπως σας είπα, σε αυτόν χρωστάγαμε την πρώτη μας γνωριμία με τον Γιόχαν Κρόιφ.

Κάπως έτσι ο Γιαννάκης απέκτησε είδωλο. Κι εμείς φορέσαμε το όνομα και τη φαντασία μας, που είχε εξάψει ο χοντρός, στον Γιαννάκη τον Γιοχανάκη. Τον ποδοσφαιρικό θεό του μικρόκοσμού μας. Αν το σκεφτείς, υπάρχει κάτι μεγαλύτερο από αυτό; Ποιο; Κάποιος, κάπου, κάποτε να αυτοαποκαλείται με το όνομά σου και να φουσκώνει από περηφάνια. Οπως, ο δικός μας Γιαννάκης Γιοχανακης και πόσοι άλλοι σε αμέτρητες γειτονιές του πλανήτη. Αυτό είναι που λένε «αθάνατος». Ο μύθος και η ιστορία του παραμένουν στο μυαλό και την καρδιά μας. Οπως, τα είχαμε φτιάξει. Στα μάτια και στα μέτρα μας.

Διαβάστε ακόμα:

Την πάτησε γιατί τα έβαλε με τη μαύρη γάτα