ΑΓΡΙΟ ΖΩΟ, ΟΧΙ ΕΠΙΚΙΝΔΥΝΟ

Κάνεις κέφι ένα εύκολο κουίζ; Άκυρον. Από τη φωτογραφία του κειμένου θα προδοθεί η απάντηση στον πρόχειρο διαγωνισμό γνώσεων που είχα σκοπό να προτείνω. Αν, όμως, το παίζαμε σε στούντιο τηλεπαιχνιδιού η πρώτη ερώτηση είναι:
Ποιο ερπετό κουβαλάει το σπίτι του;

Η χελώνα, βέβαια, με το σκληρό καβούκι της και τον οστέινο, τον κοκκάλινο θώρακα. Γλώσσα σκληρή, σαρκώδης, χωρίς δόντια, τρώει ό,τι βρει, αν και χαρακτηρίζεται φυτοφάγο.

Το ζευγάρωμα της χελώνας είναι η επιβεβαίωση της αγριότητας της. Οι παιδεραστές και οι σεξουαλικά ανώμαλοι του ανθρώπινου είδους αν ήταν χελώνοι, θα απαλλάσσονταν πανηγυρικά, διότι το δικαστήριο θα τους έκρινε αθώους, του κατηχητικού. Η αρσενική χελώνα δίνει ρεσιτάλ κανιβαλισμού πολύωρης διάρκειας, σε κατάσταση πολεμικής έξαρσης δεν σταματά να επιτίθεται, να κτυπάει με το καβούκι το καβούκι της θηλυκιάς, η οποία αντιστέκεται... μουλαρωμένη. Έχει κρυφθεί, έχει «μαζέψει» κεφάλι και τέσσερα άκρα και δεν καταλαβαίνει Χριστό, δεν επιτρέπει στον αρσενικό να την πηδήξει.

Είναι λες η θηλυκιά χελώνα μια παρθένα κλειδαμπαρωμένη στο δωμάτιό της επειδή κάποιος κάθε λίγα δευτερόλεπτα τραντάζει από τα κτυπήματα την πόρτα της.

Ημέρα της Χελώνας σήμερα, 23 Μαίου όπως κάθε χρόνο, ευκαιρία να πούμε δύο λόγια γι' αυτήν και συγκεκριμένα για τα γκαλαπάγκος. Το είχα ακούσει πιτσιρίκι, σε ηλικία του δημοτικού σχολείου. Πως η μεγαλύτερη αμαρτία είναι να σκοτώσεις μια χελώνα γκαλαπάγκος. Επειδή αφαιρείς τη ζωή πλάσματος με το μεγαλύτερο προσδόκιμο ζωής.

Ζούσαν, λέει, μέχρι 300 χρόνια οι χελώνας γίγαντες, μισό τόνο πράμα, μέχρι δύο μέτρα μήκος, στα νησιά Γκαλαπάγκος, ηφαιστειακής προέλευσης, κάποτε ισπανικά, σήμερα έδαφος του Εκουαντόρ. Το 2012 πέθανε ο Χόρχε, η αρσενική και τελευταία γκαλαπάγκος χελώνα, αφού είχε περάσει τα 100 χρόνια ζωής. Το είδος εξαφανίστηκε.

Ζωολόγοι, περιβαλλοντολόγοι, χελωνολόγοι έκαναν πολλές προσπάθειες τους δύο τελευταίους αιώνες, ώστε να ζήσουν, να πολλαπλασιαστούν οι γκαλαπάγκος και εκτός της ιδιαίτερης πατρίδας τους, μακρυά από τα νησιά τους. Δεν τα κατάφεραν. Ούτε με θηλυκές χελώνες από άλλους τόπους ζευγάρωσε ο «Γιώργος».

Εκεί, στα νησιά Γκαλαπάγκος, μελέτησε τη θεωρία της Φυσικής Επιλογής ο Δαρβίνος που έγραψε το βιβλίο «Η Καταγωγή των Ειδών». Ο Άγγλος επιστήμονας που ισχυρίστηκε ότι είμαστε εξέλιξη του πιθήκου.
Υπάρχουν οι χελώνες της ξηράς, οι άλλες της θάλασσας και τρίτη κατηγορία είναι οι αμφίβιες, που ζουν και στη στεριά και στο νερό. Όταν έρθει η ώρα να γεννήσει η χελώνα επιστρέφει ακριβώς στην παραλία που η ίδια γεννήθηκε. Και όπως η στεριανή χώνει τα αυγά της στο χώμα, έτσι και η θαλασσοχελώνα κάνει το ίδιο, σκάβει την άμμο.

Εγκαταλείπουν τα «μωρά» τους οι χελώνες. Δεν τα φροντίζουν. Τα γεννάνε, τα καβατζάρουν κάτω από τη γη και τα αφήνουν στην τύχη τους. Μην πεις ότι η χελώνα δεν είναι καλή μαμά. Είσαι μαλάκας αν σκεφθείς τέτοιο πράμα.

Δεν αποφασίζει η χελώνα τι είναι και συμπεριφέρεται, όπως άλλωστε κάθε πλάσμα της γης. Τα πάντα όλα, μέσα και ο άνθρωπος δρουν, αντιδρούν σύμφωνα με τη φύση τους. Έτσι. Επειδή έτσι είναι η φύση τους. Γι' αυτό, άλλωστε, χιλιάδες αιώνες να περάσουν ο άνθρωπος, η μύγα, ο ποντικός, το πουλί, το φίδι, το ψάρι, είναι... αδιόρθωτα. Είναι αυτό που είναι. Αυτό που ήταν. Πάντα. Δεν αλλάζουν. Δεν «βελτιώνονται». Κρατάνε τα χούγια τους.

Διαβάστε ακόμα:

Μαρινέλλα για πάντα