ΜΕΣΑ ΣΕ ΕΝΑ ΚΑΡΑΓΚΙΟΖ ΜΠΕΡΝΤΕ

Γράφει ο Στήβεν Αβραμίδης

Συνέβη παραμονή Χριστουγέννων. Μπροστά σε μια καλοστολισμένη βιτρίνα κάποιου κλειστού πλέον καταστήματος, στέκεται ένας άνθρωπος. Πέτα σηκωμένα. Δυνατό κρύο. Το χιόνι πέφτει άφθονο. Βρισκόμαστε σε μια μεγαλούπολη της Αμερικής. Ο άνδρας κοιτάζει με θλίψη. Δεν πρόλαβε να χαρεί ξοδεύοντας, ή δεν είχε χρήματα να αγοράσει; Ποιος ξέρει. Κρατάω το ότι ήταν καλοντυμένος. Καμία σχέση με κλοσάρ.

Η νύχτα προβλέπεται μακριά. Θα πρέπει να ρεβεγιονάρει. Μόνος του. Τόσο οδυνηρό, αλλά και τόσο καλό. Στην Αμερική δεν υπάρχουν φιλίες. Τα φιλικά καλέσματα είναι ψεύτικα, ή για να προωθηθούν επαγγελματικά συμφέροντα. Είναι μια ζούγκλα που επιβιώνει με τις γνωστές ντόπες. Ποτά, ναρκωτικά και δολοφονική αστυνομία. Έτσι περιορίζεται η βία του ανθρώπου που, ή δεν έχει χρήμα και πλημμυρίζει από ζήλια γι’ αυτόν που έχει, ή έχει, αλλά επειδή τα έχει γευθεί όλα, σαν γνήσια βαριεστημένος, μονίμως φθάνει στα άκρα.

Γιατί όμως περιορίζομαι στην Αμερική; Κι εδώ τα ίδια δεν αρχίζουν σιγά- σιγά να γίνονται. Κι εδώ ρέει άφθονο το ποτό, παντρεμένο με την ψευτιά του λουσάτου ρούχου, του ναρκωτικού και της ψεύτικης ευχής.

Πας στο ρεβεγιόν, πώς να κάτσει μέσα ο Έλληνας; Έχεις να δεις τον διπλανό κάτι μήνες. Πλησιάζει και σε ρωτάει «Είσαι καλά;» Τι να του πεις; «Ρε μαλάκα, αν δεν ήμουν καλά, εδώ θα ήμουν;». Κι αυτό, αν είσαι καλά. Αν έχεις κάποιο πρόβλημα, μ’ αυτόν θα το μοιραστείς, που έχεις να τον δεις τόσο καιρό, και μάλιστα τώρα, στο ρεβεγιόν επάνω;

Η ψευτιά των Χριστουγέννων. Που πρακτικά είναι η κορύφωση της ψευτιάς της κοινωνικής συνύπαρξης. Να γουστάρεις να πηδήξεις τη γυναίκα του «φίλου», που έχει εμφανισθεί ξώβυζη ή ξώμπουτη, και να το παίζεις χαρούμενος που σε συνοδεύει η γυναίκα σου μετά από 30 χρόνια γάμου, ή μια φτηνιάρα που τελικά αυτή σου κάθισε. Να ζηλεύεις το σπίτι στο οποίο είσαι καλεσμένος και δεν θα μπορέσεις ποτέ να ανταποδώσεις την υποχρέωση. Να ξέρεις ότι είσαι μπατίρης, διακοσμητικό στοιχείο της δεξίωσης και να κάνεις τον επιτυχημένο. Να 'σαι σε νυχτερινό μαγαζί, καθισμένος σε τραπέζι, πρακτικά πιο κοντά στο parking παρά στην πίστα. Να φλέγεσαι από κακία και να προσποιείσαι. Και μετά να πλάθεις το μύθο σου. Πόσο ωραία πέρασες όλη την περίοδο των γιορτών. Ευτυχώς που τις ξεπερνάμε, λέω εγώ, μπας και γίνει και καμιά αυτοκριτική για του χρόνου.

Διότι πραγματικά πρέπει να είσαι πολύ ηλίθιος για να παίζεις τον χαρούμενο μέσα σ’ ένα καραγκιοζ μπερντέ περιβάλλον. Να σε δουλεύει ο δημόσιος τομέας με τους φωτισμένους δρόμους και τα ιπτάμενα στολίδια, που είναι ίδια μ’ εκείνα του Πάσχα. Να σε δουλεύει η θρησκεία ότι τώρα γεννήθηκε. Να σε δουλεύουν τα σπίτια που στολίζονται για να κρύψουν το δράμα που κρύβει το καθένα. Να σε δουλεύουν οι οικολόγοι, που αυτόν τον καιρό που πολλαπλασιάζεται η κατανάλωση του ρεύματος, δεν τους απασχολεί τίποτα. Ούτε ο καρκίνος από τα εργοστάσια της ΔΕΗ που τριπλασιάζεται στην Πτολεμαίδα, ούτε τα έλατα που στέκονται δεμένα από τους γύφτους στην Αχαρνών και στην Αλεξάνδρας.

Διαβάστε ακόμα:

Εμεινε ο ασπασμός των αγγέλων προς τ' άστρα