Η συγκλονιστικοτερη παρασταση της χρονιας

Δεν ξέρω από πού να αρχίσω. Είμαι τόσο ενθουσιασμένος που πρέπει να προσέξω μη με πιάσει παραλήρημα. Για άλλη μια φορά η Κατερίνα Ευαγγελάτου, αυτό το χαρισματικό και ταλαντούχο πλάσμα, «ενορχήστρωσε» μια άρτια θεατρική παράσταση. Οι σκηνοθεσίες της μέχρι στιγμής σε ό,τι έχω δει, πάνε από το πολύ καλό στο τέλειο…

Είναι απίστευτο πόσο μοναδικά μετουσιώνει ένα κείμενο σε θεατρική πράξη πάνω στην σκηνή. Πως τις έρχονται όλες αυτές οι εικόνες και μετά με πόση μαεστρία και με απίστευτη σημασία στην λεπτομέρεια το πραγματοποιεί. Ο λόγος, το φως, η μουσική, τα video, το κλειστό κύκλωμα τηλεόρασης, οι ήχοι και φυσικά οι ερμηνείες των ηθοποιών είναι απίστευτα «κουρδισμένα». Από τους πρωταγωνιστές μέχρι τους κομπάρσους, όλοι τους έχουν μοναδική ενέργεια και πασχίζουν να πετύχει το έργο.

Σ' ένα κατάμεστο από νεολαία θέατρο, επί 2 ώρες δεν ακούστηκε ούτε «κιχ». Μου έκανε εντύπωση. Τόσο το κείμενο αλλά και αυτή καθ’ αυτή η παράσταση μας είχε καθηλώσει. Βλέπαμε έναν εφιάλτη να ξετυλίγεται μπροστά μας, νιώθαμε τα συναισθήματα μας να συγκρούονται και παρακολουθούσαμε αποσβολωμένοι.

Τον Αργύρη Πανταζάρα τον γνώρισα τυχαία όταν ακόμα ήταν στο πρώτο έτος της σχολής του Εθνικού θεάτρου.Ήταν ένα παιδί που ζωγράφιζε και έπαιζε βιολί. Ένα παιδί που έμοιαζε σαν να κινείται ανάμεσα στην ποίηση και στην απόγνωση…

Διαβάστε την συνέχεια στο nikosonline.gr