Η ΜΑΡΙΑ ΚΑΛΛΑΣ ΓΙΑ ΤΑ ΣΙΔΕΡΑ
Είναι ο Μέγας Ναπολέων κι αν θες να τον συναντήσεις θα τον βρεις στο τρελάδικο. Έχει συμπεριφορά όπως θαρρεί σκεπτόταν και δρούσε στην καθημερινότητα του ο Γάλλος αυτοκράτωρ. Κι αν τον αντιμετωπίσεις λες και είναι πράγματι ο ίδιος ο Βοναπάρτης, τότε ο ασθενής θα σε αποδεχθεί, θα σου κάνει την τιμή να σε χαρακτηρίσει συνομιλητή του.
Φλόρενς Φόστερ Τζέκινς (φωτο δεξιά). Περίπτωση γυναίκας χωρίς προηγούμενο. Δεν έχει ξαναγίνει. Σα να οδηγήσει κάποιος, κατ’ ευθείαν από το ψυχιατρείο, μάλιστα χωρίς παρελθόν στρατιωτικού, συντάγματα πεζικού και ιππικού σε αληθινή μάχη. Είναι δυνατόν;
Μια τρελή. Μια γελοία γυναίκα. Και τρελή και γελοία, με πάθος για την μουσική. Άσχετη. Ατάλαντη. Αυτή η Florence Foster Jenkins ζούσε στον κόσμο της. Ότι είναι μεγάλη τραγουδίστρια. Η άφωνη. Η φάλτσα. Που δεν υπήρχε μουσικός να καταφέρει να συγχρονιστεί μαζί της όταν εκείνη στα ρεσιτάλ έπιανε μικρόφωνο.
Θαύμα! Ο κόσμος την συμπαθούσε την Φλόρενς, που γεννήθηκε σα σήμερα 19 Ιουλίου, το 1868, στην Πενσυλβανια. Και οι κριτικοί δεν την ξεφώνησαν για το θράσος της να κακοποιεί τα έργα των Μπετόβεν, Βέρντι, Στράους, την επαινούσαν για το θάρρος, την τόλμη της.. Κι αν κάποιοι θεατές δεν άντεχαν άλλο να την ακούν και την αποδοκίμαζαν, η μοναχοκόρη πλούσιας οικογένειας έδινε την εξήγηση:”Κάποιες τραγουδίστριες με μισούν, γι’ αυτό βάζουν στημένους να με γιουχάρουν…”.
Στο σινεμά την Φλόρενς υποδύθηκε η Μέρυλ Στρηπ, με συμπρωταγωνιστή τον Χιού Γκράντ. Ένα μήνα πριν πεθάνει έγινε το αδιανόητο. Το απίθανο. Η σοπράνο στα 76 της χρόνια αποθεώθηκε στο Καρνέγκυ Χωλ (!). Θρίαμβος. Δικαίωση(!) καλλιτεχνικη μιας τραγουδίστριας σκέτο ρεζιλίκι.