ΕΝΑ ΠΡΟΣΩΠΟ ΣΤΟΝ ΚΑΘΡΕΠΤΗ ΜΑΣ

Η μία ήταν η Βουγιουκλάκη, η άλλη η Καρέζη. Δεν θα υπήρχαν και οι δύο χωρίς το σινεμά. Κέρδισαν την αγάπη του κόσμου, όμως όχι και τον... κόσμο. Χωρίς τον κινηματογράφο δεν γέμιζαν το θέατρο. Και για να μην είναι άδειο το θέατρο, ανέβαζαν έργα ελαφρά, κωμωδίες, μπουλβάρ, κομεντί.

Μεγάλη ηθοποιός η Ευγενία Καρπούζη, που όταν βγήκε στο επάγγελμα πήρε το όνομα Τζένη Καρέζη. Πανάξια να δίνει ρόλους από Σαίξπηρ, Τολστόι, Λόρκα, να παίζει τραγωδίες σε Επίδαυρο και Ηρώδειο, όμως το σταριλίκι ήρθε όχι με την Οφήλια στον Άμλετ και της Αντέλια στο Σπίτι της Μπερνάρντα Αλμπα, αλλά με το “Λατέρνα Φτώχεια και Φιλότιμο” του Αλέκου Σακελαρίου στο σινεμά και το ''Δεσποινίς Διευθυντής'' του Ντίνου Δημόπουλου.

Μια άλλη κουβέντα, με αφορμή ότι πέθανε σα σήμερα 27 Ιουλίου, το 1992, η 60χρονη Τζένη Καρέζη. Είναι ένα από τα πρόσωπα που χάραξαν την μεταπολεμική Ελλάδα. Αναφέρομαι, βέβαια, όχι στην προσωπική της ζωή, αλλά στις ταινίες της, με τις οποίες η φιγούρα της πότισε τις αρτηρίες της κοινωνικής ζωής μας.

Γύρω στα 30 “ονόματα” του ελληνικού κινηματογράφου, μιλάμε για ηθοποιούς, επηρέασαν έτσι κι αλλοιώς την καθημερινότητά μας. Γιατί τους βλέπαμε στις σκοτεινές αίθουσες και μετά δεν σταμάτησαν να μας επισκέπτονται στα σπίτια μας μέσα από την τηλεόραση. Μ’ αρέσει ή όχι, μας τιμάει ή όχι, οι ελληνικές ταινίες είναι ο καθρέπτης μας.

Η μία η Αλίκη, η άλλη η Τζένη. Ένα ακόμα δίδυμο αντιπαλότητας και ανταγωνισμού. Καραμανλής - Παπανδρέου. Καζατζίδης - Μπιθικώτσης. Θεοδωράκης- Χατζιδάκης. Ολυμπιακός- Παναθηναϊκός. Σήμερα; Τσίπρας- Βαρουφάκης. Για λύπηση είμαστε.

Διαβάστε ακόμα:

ΓΙΑΤΙ Ο ΚΑΚΚΑΒΑΣ ΔΕΝ ΕΓΙΝΕ ΠΡΩΤΟΣ ΤΩΝ ΠΡΩΤΩΝ;