Ο ΣΙΝΕΜΑΣ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ

Η πρώτη ελληνική ταινία γυρίστηκε πριν εκατό χρόνια, συγκεκριμένα το 1914, βουβή βέβαια. Ένας Ιταλός οπερατέρ σκηνοθέτησε την “Γκόλφω”, βουκολική εκδοχή του Ρωμαίου και της Ιουλιέτας, με Έλληνες ηθοποιούς του θεάτρου. Εκείνη η “Γκόλφω”, αργότερα γυρίστηκε κι άλλη, ομιλούσα και ασπρόμαυρη, χάθηκε όπως κι άλλες ελληνικές ταινίες τις έφαγε το σκοτάδι.

Το 1990 δημιουργήθηκε το εργαστήριο αποκατάστασης και συντήρησης παλιών ταινιών και η πρώτη που σώθηκε ήταν “Οι Περιπέτειες του Βυλάρ”, του 1924 που είχε σκηνοθετήσει ο Ούγγρος Ζοζέφ Χεπ, αυτός που έκανε τα ζουρνάλ, τα “Επίκαιρα”, ένα κινηματογραφημένο ''Δελτίο ειδήσεων''που έπαιζε στους κινηματογράφους στο διάλειμμα του έργου, πριν σκάσει μύτη η τηλεόραση.

Το πρώτο γυμνό στην Ελλάδα ήταν το “Δάφνις και Χλόη”, το 1932, του Ορέστη Λάσκου. Η πρώτη ομιλούσα ελληνική ταινία ήταν το 1939, “Το τραγούδι του χωρισμού” με σκηνοθέτη τον Φιλοποιμένα Φίνο, τον ιδρυτή της Φίνος Φιλμ. Το λεγόμενο “εμπορικό” ελληνικό σινεμά άρχισε μετά τον πόλεμο, όταν πλέον είχαν ξεφυτρώσει στις συνοικίες οι κινηματογράφοι.

Με αφορμή το θάνατο σα σήμερα 16 Οκτωβρίου, το 2010, του Γιάννη Δαλιανίδη, που γύρισε τις περισσότερες ταινίες της λεγόμενης παραμύθι φούρναρης “χρυσής εποχής”, γράφουμε για το ελληνικό σινεμά. Στην πραγματικότητα για μια ανύπαρκτης αξίας ιστορία.

Το ότι γυρίστηκαν ταινίες με τη σέσουλα, ότι άρεσαν στον κόσμο, ότι βλέπονται και ξαναβλέπονται από την τηλεόραση, δεν θα πεις ότι υπάρχει παράδοση, ότι λειτουργεί σχολή του ελληνικού σινεμά. Και οι μεταγενέστεροι του Δαλιανίδη σκηνοθέτες, όταν πια ο ελληνικός κινηματογράφος σήκωσε τα χέρια υψηλά στην τηλεόραση, οι λεγόμενοι ''ποιοτικοί'' δημιουργοί, οι νεοκυματικοί, και πολυδιαφημιζόμενοι, ήταν μάπα το καρπούζι.

Έχω σε μεγάλη εκτίμηση τον κινηματογράφο. Πολύ σπουδαίο πράμα στην εποχή μας. Αν δεν έχεις να πεις κάτι, κι αν δεν ξέρεις να το πεις με τη γλώσσα του κινηματογράφου, άστο, ρε, παλληκάρι. Κουλτουριάρικες μαλακιούλες γύρισαν οι δήθεν νουβελβαγκικοί μετά τον Δαλιανίδη και τον Σακελλάριο.

Ο Δαλιανίδης γεννήθηκε Δεκέμβριο του 1923 στη Θεσσαλονίκη, μεγάλωσε με θετούς γονείς και με το ψευδώνυμο “Γιάννης Νταλ” ήθελε να γίνει χορευτής. Την πρώτη ταινία την έκανε το 1959, Η Μουσίτσα, με την Αλίκη Βουγιουκλάκη. Αφού ξεκίνησε, ήταν πλέον αφρενάριστος. Κάθε χρόνο έκανε από 4 έως 7(!) ταινίες, στη σούμα γύρισε 72, οι περισσότερες σουξέ.

Χαμηλών τόνων άνθρωπος ο Δαλιανίδης, σεμνός, συντηρητικός, χωρίς “να το 'χει” έκανε “οικογενειακό” κινηματογράφο με αξιοπρέπεια, χωρίς καν σκέψη να πειραματιστεί, να ξεφύγει από τις ράγες.

Διαβάστε ακόμα:

ΒΡΗΚΕ ΤΟ ΚΑΚΟ ΣΤΟΝ ΘΕΟ