ΣΤΟΥΣ ΚΑΚΟΦΗΜΟΥΣ ΔΡΟΜΟΥΣ ΤΟΥ ΣΚΟΡΤΣΕΖΕ

Ένας άνθρωπος, ναι, μόνον ένας άνθρωπος είναι ικανός να αλλάξει την Ιστορία. Στην αρχιτεκτονική, στη μόδα, στην ποίηση, την αυτοκινητοβιομηχανία, στην επικοινωνία, στο σινεμά, στη δημοσιογραφία. Ναι, ένας να βγει μπροστά στον τομέα του, και να τον ακολουθήσουν άλλοι σε τόπους απερπάτιστους, σε κόσμους άγνωστους. Ο Μάρτιν Σκορτσέζε δεν ήταν ο Ένας, μη λέμε υπερβολές. Ήταν ο ένας από τους δυο-τρεις που έδωσαν εκρηκτική ώθηση στο σινεμά. Στη βιομηχανία του σινεμά, όπως σήμερα τον χαιρόμαστε. Και δεν έχει καμιά σχέση, από κάθε άποψη, με τις ταινίες τις προπολεμικές, αλλά και εκείνες

Η απόλυτη λαϊκή, η απόλυτα μαζική διασκέδαση είναι σήμερα ο κινηματογράφος. Με λιγώτερα από δέκα ευρώ παρακολουθείς ένα παγκόσμιο προϊόν, που πιθανόν να ‘ναι αριστούργημα. Μια δουλειά που έκαναν ταλαντούχοι καλλιτέχνες, ηθοποιοί, μουσικοί, κάποιοι άριστοι σε κάθε τομέα, φωτογραφία, ενδυματολογία κ.α

Πάνω απ’ όλα το αφεντικό στην παραγωγή της ταινίας, ακόμα και υπεράνω του συγγραφέα, του σεναριογράφου, είναι ο σκηνοθέτης. Αυτός είναι ο αρχηγός. Ο Μάρτιν Σκορτσέζε γεννήθηκε σα σήμερα 17 Νοέμβρη, το 1942, αντί να γίνει ιερέας όπως ο ίδιος προόριζε τον εαυτό του, τελικά όπως χιλιάδες άλλοι στην ηλικία του φοίτησε κινηματογράφο στο πανεπιστήμιο. Εντάξει, το πανεπιστήμιο έδωσε κάποια πραγματάκια στον σικελικής καταγωγής Ιταλοαμερικάνο. Το πυρ, όμως, που έκαιγε μέσα του ήταν η κινητήριος δύναμη να κάνει ταινίες, και αυτή τη δουλειά προσωπικά αυτός να την προχωρήσει στο παραπέρα..

Ο Σκορτσέζε, όπως ο Φράνσις Φορντ Κόπολα, την πήγαν πολύ μπροστά τη δουλειά. Ξέφυγαν οι άνθρωποι. Και απλά τα βήματα τους ακολούθησαν άλλοι ταλαντούχοι Αμερικάνοι σκηνοθέτες.

Πρώτη ταινία του Σκορτσέζε στα 21 του χρόνια. Πρώτη «κανονική» ταινία του στα 31, οι «Κακόφημοι Δρόμοι», όπου έδειξε τη θεματολογία του στις επόμενες ταινίες. Μαφία, αλητεία, γκάγκστερ, υπόκοσμος και μπόλικη, ατελείωτη βία. «Ταξιτζής», «Οργισμένο Είδωλο», «Το Χρώμα του χρήματος», «Ο Τελευταίος Πειρασμός», «Συμμορίες της Νέας Υόρκης», «Καζίνο», «Ιπτάμενος Κροίσος», «Πληροφοριοδότης».

Σε κάποια φάση, στην αρχή της σκηνοθετικής του καριέρας ο Μαρτίνος λύγισε. Με τον Ρόμπερτ ντε Νίρο πρωταγωνιστή γύρισε το «New York – New York» που δεν πήρε καλές κριτικές και τρομοκρατήθηκε. Έπεσε στην κατάθλιψη και την κοκαΐνη. Ήρθε το 1980 το «Οργισμένο Είδωλο», χάρισε το Όσκαρ στον Ντε Νίρο και ο μαιτρ ξανάρθε στα ίσα του.