ΔΙΑΒΑΤΗΡΙΟ ΤΗΣ ΕΠΙΤΥΧΙΑΣ Ο ΕΡΩΤΑΣ

Έχω σε μεγάλη εκτίμηση τον αμερικάνικο κινηματογράφο. Απολαμβάνω ταινίες και αυτό είναι υπεραρκετό για να δώσω μπράβο στον σκηνοθέτη. Αυτός είναι το αφεντικό στην παραγωγή και στη δημιουργία της ταινίας. Δεν υποτιμώ τον επιχειρηματία, αλλοίμονο. Χωρίς τα φράγκα του, την επένδυση του δεν ξεκινάει καν η δουλειά. Ούτε παραγνωρίζονται οι συντελεστές της ταινίας, από τους ηθοποιούς μέχρι τον σεναριογράφο, τον φωτογράφο, τον μουσικό, τον ενδυματολόγο. Έτσι, όμως, όπως έχει εξελιχθεί σήμερα, εδώ και 40 χρόνια πια, η ποιότητα και η μαγεία μιας ταινίας εξαρτάται από τον σκηνοθέτη. Και έχει τελειώσει οριστικά ο βεντετισμός του παραδοσιακού χολυγουντιανού σταρ.

Ο πιο φιρμάτος ηθοποιός, η πιο ακριβοπληρωμένη ντίβα σήμερα είναι σκέτη κότα σ' ό,τι της ζητήσει ο σκηνοθέτης. Ας είναι αυτός πρωτάρης. Παιδαρέλι. Ένας άγνωστος. Για να αναλάβει τη σκηνοθεσία σημαίνει πως είναι αστέρι. Κι όλοι θα κάτσουν προσοχή. Και η δουλειά θα βγει στον πόντο, στην ημέρα που έχει προγραμματιστεί. Ξεκινάει π.χ. το γύρισμα σήμερα και ήδη έχει οριστεί τάδε μέρα μετά από π.χ. εννέα μήνες η παγκόσμια πρεμιέρα της.

Παθαίνεις την πλάκα σου με την πιτσιρικαρία σκηνοθετών στις ΗΠΑ. Στα 26 του χρόνια και στην πρώτη του ταινία κάνει το μπαμ ο Στήβεν Σόντερμπεργκ. Και με το ''Σεξ, ψέματα και βιντεοταινίες'' το 1989 παίρνει το πρώτο βραβείο στις Κάννες. Του έχουν δώσει την ταμπέλα του αντισυμβατικού, του ''ανεξάρτητου'', όχι αδικαιολόγητα γιατί έκανε και ταινίες αντιεμπορικές και πραγματικά ψάχτηκε πέρα από την πεπατημένη. Επειδή είναι καλλιτέχνης, και δεν κάνει κέφι να υπογράφει ταινίες πάντα σύμφωνα με τα γούστα του κόσμου. Επειδή, στο φινάλε, νοιώθει πως δεν έχει νόημα ως δημιουργός να πάει πάσο στο εκατό τα εκατό την κινηματογραφική πελατεία.

Ο Steven Andrew Soderbergh γεννήθηκε κάπου στην Ατλάντα σα σήμερα στις 14 Ιανουαρίου, το 1963, και με Νο 1 όπλο τον έρωτα του για το σινεμά, και βέβαια τις σπουδές του αρίστευσε ως καριερίστας κινηματογραφιστής. Δεν γίνεται να πας ψηλά αν δεν είσαι ερωτευμένος, εντελώς δοσμένος, σ’ αυτό που κάνεις. Νόμος. Αν δεν λατρεύει κάποιος τη δουλειά του, αν δεν τα όλα δίνει, αν αυτό που λέμε ''προσωπική ζωή'' δεν είναι απόλυτα, ολοκληρωτικά ταυτισμένη με την ύπαρξη του, δεν υπάρχει σκορ θριάμβου.

Μας δίνει την ευκαιρία να το πούμε ο Σοντεμπεργκ της «Έλεν Μπρόκοβιτς» (φώτο, Όσκαρ στην Τζούλια Ρόμπερτς, το 2000) και του Τράφικ (επίσης το 2000, Όσκαρ στον σπουδαίο Πορτορικανό Μπενίσιο ντελ Τόρο). Δεν φθάνει το ταλέντο. Υπάρχουν ταλαντούχοι που δεν έκαναν τίποτα στην τέχνη, στην επιστήμη, στις μπίζνες, στα σπορ, γιατί; Δεν ήταν καβλωμένοι. Δεν ανήκαν «συναισθηματικά» σ’ αυτό που έκαναν.

Ο Σόντεμπεργκ δεν είχε μόνον επιτυχίες, αλλά και αποτυχίες, εμπορικές, όχι και καλλιτεχνικές. Την κλάση την έδειξε στις τρεις ''Συμμορίες'' των 11, των 12 και των 13. Για τους πειραματισμούς του έχει κατηγορηθεί ότι περιφρονεί το κοινό. Αυτή είναι η τεράστια μαγκιά. Όχι, ακριβώς, να αγνοείς, να γράφεις το κοινό στο οποίο απευθύνεσαι. Η μαγκιά του αληθινού καλλιτέχνη είναι να κάνει αυτό που θέλει, να το κάνει όπως ο ίδιος το θέλει. Όπως του βγαίνει. Χωρίς εκπτώσεις. Χωρίς να λαμβάνει υπ’ όψιν πως θα …άρεσε στον κόσμο.

Διαβάστε ακόμα:

ΠΟΙΑ Η ΝΥΦΗ ΑΝ ΤΟ ΚΡΑΣΙ ΕΙΝΑΙ Ο... ΓΑΜΠΡΟΣ