ΚΑΙ ΜΙΑ ΦΩΝΗ ΓΥΝΑΙΚΑΣ ΣΤΗΝ ΑΥΛΗ...

Δεν πολυκαταλαβαίνω αυτή τη περιβόητη ανάγκη της ''ελληνικότητας''. Είμαι Έλληνας και σαν Έλληνας μιλώ. Ταυτότητα είναι η γλώσσα, και η ταυτότητα αυτή υπάρχει, την ακούς παντού, δεν χρειάζεται παρά λίγη προσοχή κι ακόμα λιγότερος πανικός. Δεν δέχομαι πως είμαστε ένα τυχαίο έθνος, αποδεκατισμένο και πανικόβλητο, που αναζητάει με απόγνωση το πρόσωπο του.

Αντίθετα, δεν ξέρω άλλο έθνος που να κράτησε τόσο πιστά την ταυτότητα του. Βέβαια, η παράδοση μας δίνεται από την παιδεία με τον πιο ηλίθιο τρόπο. Ούτε καν πανούργο ή ύποπτο. Ηλίθιο. Αλλά είναι τέτοιος ο όγκος ζωής, τόσο ζεστό το αίμα αυτής της παράδοσης, που αρκούν ένας στίχος του Σολωμού ή του Κάλβου, ένα γύρισμα από δημοτικό τραγούδι, αλλά και η αφήγηση ενός χωρικού, η μορφή και φωνή μιας γυναίκας στην αυλή για να κάνουν να αναπηδήσει ολοζώντανη αυτή η παράδοση.

Η δικιά μου καταγωγή είναι από τα αρχαία κείμενα, κι ο τελευταίος που με βοήθησε ήταν ο Διονύσιος Σολωμός. Στη γλώσσα του Σολωμού εγώ επιβεβαίωσα τους δικούς μου ελληνικούς ήχους, αναγνώρισα την ηχώ της ελληνικής φωνής όπως ακούγεται ακατάπαυστα στην ατομική και εθνική μας ακοή. Ο Σολωμός, το δημοτικό τραγούδι αλλά και οι σύγχρονοι μου Έλληνες είναι η ελληνική μου παράδοση. Ναι, πιστεύω βαθειά πως η περιπέτεια του ελληνικού λόγου είναι μοναδική στον κόσμο, ο ελληνικός λόγος αποτελεί το πιο συναρπαστικό, το πιο τραγικά ηρωικό πνευματικό φαινόμενο στην Ιστορία.

Με θεωρούν δύσκολο συγγραφέα; Δεν καταλαβαίνω αυτόν το χαρακτηρισμό. Δεν υπάρχει δύσκολο στην τέχνη, υπάρχει καλό ή κακό, σημαντικό ή ασήμαντο. Δύσκολοι και δυσνόητοι είναι μόνο οι στείροι πειραματισμοί, που δεν έχουν κανένα αντίκρισμα στην ουσία και στο νόημα του λόγου. Γενικά πιστεύω πως ένα έργο απαιτεί πάντα κόπο και μεγάλη προσοχή στην προσέγγιση του, και να γίνεται αργά και με σοβαρότητα.

ΟΜΙΛΕΙ ο Μακεδόνας ποιητής Γιώργος Χειμωνάς στον Μακεδόνα δημοσιογράφο Γιώργο Λιάνη. Το κείμενο πάρθηκε από το βιβλίο του πρώην υπουργού Ανταποκρίσεις από τη Λογοτεχνία. Στα 62 του, πέθανε στο Παρίσι το 2000, σα σήμερα 27 Φεβρουαρίου, ο Γιώργος Χειμωνάς, ο οποίος γνώριζε πως ''μοίρα του ποιητή είναι η τιμωρία του''.

Κουβέντα του Χειμωνά: Αγαπάς σημαίνει κάνεις ένδοξο έναν άνθρωπο. Είναι η μόνη δόξα που θα βρει στη ζωή του

Διαβάστε ακόμα:

ΤΗΝ ΣΤΑΧΤΗ ΜΟΥ ΣΚΟΡΠΙΣΤΕ ΣΤΟ ΠΟΤΑΜΙ