ΑΣΕ, ΛΕΒΕΝΤΗ ΜΟΥ, ΤΟ ΠΑΡΑΜΥΘΙ ΣΟΥ…

Δικαίωμα μου. Να συχαίνομαι τις λέξεις ρατσισμός, φασισμός. Και να έχω τις επιφυλάξεις μου για την αλήθεια αυτών που τις χρησιμοποιούν δημόσια. Που τις πετάνε, λέω εγώ, με σκοπιμότητα διότι είναι λέξεις που πουλάνε. Και μ' αυτές κάποιοι πονηροί αυτοπροσδιορίζονται προοδευτικοί, δημοκρατικοί, άτομα με ευαισθησίες και πόνο για τον φουκαριάρικο λαό.

Ούτε οι ίδιοι που αμολάνε αυτές τις άγιες και σεπτές λέξεις, ρατσισμός και σία, γνωρίζουν την σημασία τους, ούτε κάνουν τον κόπο να μάθουν αν ο κοσμάκης στον οποίο απευθύνονται έχει ιδέα για την πραγματική σημασία τους. Μην το φθάσω στα άκρα, και υποστηρίξω ότι ο ρατσισμός εκφράζει πολύ μεγαλύτερο ποσοστό ανθρώπων από τους δηλωμένους ή θεωρούμενους ρατσιστές.

Κέρδισε το Όσκαρ πρώτου ρόλου ο Χοακίμ Φήνιξ και συγχαρητήρια για την επιτυχία του. Του άξιζε. Και βρίσκει ο λεβέντης την ευκαιρία και λανσάρει την ηθική του και την ποιότητα του, και κάνει κατήχηση στον πλανήτη ότι αυτό πρέπει, εκείνο δεν πρέπει. Σα να μας κάνει μαθήματα ζωής ο Αραούχο επειδή με το δικό του γκολ κέρδισε η ΑΕΚ τον Παναθηναϊκό. Είμαστε σοβαροί; Ασφαλώς κι όχι. Δεν μας πήρε στα σοβαρά ο Ιωακείμ, ούτε σεβάστηκε όλους εμάς που τον ακούγαμε σε κάθε άκρη της γης και μας ζάλισε τον έρωτα με το κήρυγμα του.