ΑΠΟ ΤΑ ΣΑΠΙΑ ΔΟΝΤΙΑ Η ΠΑΣΤΑ ΣΤΟ ΓΕΡΑΣΜΕΝΟ ΣΤΟΜΑΧΙ

Σκαλίζω στη μνήμη μου μια σκηνή από μυθιστόρημα του φοβερού Λουίτζι Πιτιγγρίλι που όταν ήμουν πιτσιρικάς, ούτε 15χρονος, μ’ είχε τρελάνει μ’ αυτά που έγραφε. Ο ήρωας της ιστορίας περιμένει την γκόμενα σε ζαχαροπλαστείο και στο απέναντι τραπέζι κουσουμάρει, μια γρια καρακάξα διακοσίων ετών να τρώει πάστα. Και σκέφτεται ο νεαρός με φιλοσοφικό σαρκασμό: Τζάμπα πήγε η πάστα!

Γιατί να μη φάει την πάστα κάποιος νέος άνθρωπος, γιατί να γευθεί και να καταλήξει το γλυκό μέσα από τα σάπια δόντια της βρωμόγριας στο γερασμένο στομάχι της. Αυτό σκεπτόταν ο νέος, ο ήρωας στη νουβέλα του Πιτιγγρίλι. Και γιατί ο αποδυτηριάκιας το ξέθαψε με την ενεργειακή του μνήμη;

Σα σήμερα 4 Φεβρουαρίου, συμπληρώθηκαν 13 χρόνια, από τότε που βγήκε αυτό το κόλπο, το Facebook. Τι είναι αυτό, πρόοδος είναι; Μήπως χρησιμοποιείται για καλό, ρωτάω.

Ανακαλύφθηκε π.χ. το τηλέφωνο. Και μετά το κινητό τηλέφωνο. Γιατί; Για να κονομήσουν, βέβαια, για να κονομάνε αυτοί που το φτιάχνουν, αυτοί που το εμπορεύονται. Όχι για να εξυπηρετείται ο κόσμος.

Όταν το προϊόν της τεχνολογικής «προόδου» το έχει ο άλλος για υποκατάστατο του φυσικού και φυσιολογικού αυνανισμού, του απαραίτητου σε κάποιες ηλικίες αυνανισμού, τότε... γιατί, ρε, να μη φάει τη μπουγάτσα και το καταίφι η γριούλα;
Αμόλυσε το Facebook ο γάτος ο Μαρκ Ζούκερμπεργκ και μιλιόνια δίποδα καταβρέχουν τη φούχτα τους με τις ηλεκτρονικές οθόνες. Άφεριμ.

Διαβάστε ακόμα:

Ποιος είναι αυτός ο Νταίηβιντ Μπόουι

Διαβάστε ακόμα:

Η νεολαία δεν σκοράρει σε άδειο τέρμα