ΕΠΕΣΤΡΕΨΕ ΣΤΟΝ ΤΟΠΟ ΤΟΥ ΕΓΚΛΗΜΑΤΟΣ

Γράφει ο Πέτρος Κωστόπουλος

Μάλλον ήμουν ένας τυχερός άνθρωπος. Μέχρι κάποια στιγμή τουλάχιστον. Από μικρός είχα δύο τρέλες: μία την ανακάλυψα πολύ νωρίς, και ήταν η μουσική, και η άλλη μου ήρθε μετά τα 20, στο Παρίσι, που ήταν τα περιοδικά. Γιατί λέω ότι είμαι τυχερός..; Γιατί νομίζω ότι δεν υπάρχει μεγαλύτερη τύχη και ικανοποίηση στη ζωή από το να κάνεις το χόμπι σου επάγγελμα. Να καταλάβετε ότι κάπως έτσι είχε περιγράψει τον ιδανικό σοσιαλισμό κάποτε ο Κάστρο. Άλλα λόγια να αγαπιόμαστε όμως.

Από πιτσιρικάς έφτιαχνα κασέτες, ναι, υπήρχε ένα είδος στο οποίο έβαζες μουσική και λεγόταν κασέτα. Όταν κόλλαγε τη γύριζες με μολύβι. Κι έπαιζε σε κασετόφωνο. Ξεκίνησα να παίζω στην πλάκα, κι ευκαιριακά, σε μια ντισκοτέκ στο Βόλο, που την έλεγαν Sanitarium, και την είχε ένας, πιο rock 'n' roll δε γίνεται, live fast die young φίλος μου, ο Κώστας (ας είναι καλά εκεί ψηλά που είναι...). Καμιά φορά, όταν δεν έπαιζε ο ίδιος, ή κανάς κανονικός dj, ανέβαινα σε ένα πατάρι, κι αντί για τις ροκιές που παίζανε, άρχιζα να παίζω μαύρα, out of the blue. Αργότερα στο Παρίσι, κι ακόμα πιο πολύ όταν πήγα Βρυξέλλες και είχα λεφτά στην τσέπη, ανακάλυψα τα περιοδικά, αλλά και τους δίσκους. Το βινύλιο. Διάβαζα περιοδικά κι άκουγα μουσική, ασταμάτητα. Και σε όποιο κατ' οίκον πάρτι τύχαινε, έκανα τον dj. Με κασέτες ειδικά φτιαγμένες για πάρτυ. Που να βρούμε την κονσόλα...

Στις Βρυξέλλες, πηγαίνοντας συνέχεια στη FNAC, στα 26 μου ανακάλυψα και τη τζαζ. Τα λεφτά που έπαιρνα από την Ευρωπαική Ένωση ήταν αρκετά για να ψωνίσω όσους δίσκους ήθελα. Εκεί γνώρισα ένα πωλητή με τον οποίο γίναμε φίλοι. Βγαίναμε και με τις γκόμενες μαζί. Αυτός με εισήγαγε στη τζαζ λάου λάου. Από τις πόρτες που έπρεπε. Chet Baker, Art Pepper, West Coast και μετά σιγά σιγά περάσαμε στον Miles Davis, στον John Coltrane, τον Lenny Tristano, τον Charles Mingus και όλα τ΄ άλλα τέρατα. Μου πήρε καιρό για να καταλάβω και τον Charlie Parker. Έκανα μια τεράστια δισκοθήκη. Με δίσκους όχι μόνο τζαζ, αλλά και ποπ ρόκ. Και γκιραπιές. Χιλιάδες δίσκους. Αλλά όταν ήμουν μόνος μου άκουγα μόνο τζαζ. Ή με κανά κολλητό. Είναι τότε που μιλάς συνέχεια για το τραγούδι και αυτόν που παίζει. Λες και ήξερα πόσες φορές είχε χτυπήσε ενέσεις ηρωίνης ο Chet Baker. Πότε ήταν νευριασμένος και χτύπαγε τα ντραμς ο Art Blakey. Κάτι σαν την ταινία High Fidelity, με John Kuczak και Jack Black. Με γυναίκες δεν άκουγα τζαζ. Έπαιζα μόνο μερικά κομμάτια της Billie Holliday, της Sarah Vaughan και της Ella Fitzgerald. Δεν ξέρω γιατί, αλλά οι γυναίκες δεν αγαπούν τη τζαζ.

Τα πρώτα λεφτά που έβγαλα δουλεύοντας στις Βρυξέλλες, πήγα και αγόρασα δύο θηριώδη στερεοφωνικά συστήματα. Ένα για το σπίτι (που το έχω ακόμα) κι ένα για το αυτοκίνητο, με κάτι ηχεία ογκώδη, σπιτικού χαρακτήρα. Το πρωί για να πάω να δουλέψω, κατά τις 8, πλάκωνα τους Doors. Γιατί η ζωή εκεί δεν μου άρεσε. Riders on the storm. Κοιμόμουν με Miles Davis. Την ώρα που άκουγα, ξεφύλλιζα περιοδικά. Τα 80's ήταν η εποχή που τινάχτηκαν στα ύψη τα περιοδικά μοντέρνου lifestyle. Face, Blitz, City, Actuel, Photo, Interview, κόλαση γινόταν στα πατώματα και γύρω από το κρεβάτι. Σαν διαλυμένο περίπτερο ήταν το σπίτι μου. Η συνέχεια γνωστή. Έφτιαξα καμιά 25αρια περιοδικά σαν κι αυτά που έβλεπα και 4 ραδιοφωνικούς σταθμούς. Ό,τι μου άρεσε το έκανα επάγγελμα. Κι αυτό θα συνιστούσα στους πιτσιρικάδες.

Όλα όμως έχουν ένα τέλος. Και η τύχη. Είναι εκεί που ο Jim Morrison σου φωνάζει This Is The End. Έκανα πάνω από 20 χρόνια ραδιόφωνο, κάθε μεσημέρι 12-2. Έκανα στο Klik, έκανα και στο Nitro. Και στην αρχή το έκανα και στο Sfera. Επειδή γυρνώντας πίσω είχα αρχίσει πια να γουστάρω και τα λαϊκά. Όταν ήρθε η καταστροφή, τελείωσαν όλα. Και τα περιοδικά, και οι σταθμοί, και το ντιτζειλίκι. Μου έλειπε διαβολικά αυτό το 12-2 να διαλέγω μουσική και να λέγω μαλακίες, παίζοντας με το Φάνη τον ηχολήπτη απέναντι μου. Ήταν ψυχοθεραπεία. Γέλαγα. Έμπαινα ντάουν κι έβγαινα στα σύννεφα από το στούντιο. Το μεγαλύτερο κομπλιμέντο που μπορούσα να πάρω από κάποιον ήταν το "μου έφτιαξες τη μέρα με τη μουσική" ή "με έκανες και γελούσα στο αυτοκίνητο". Ταυτόχρονα έκανα και μια σειρά CD με house μουσική, τα Sweet & Sweat, τα οποία τσάκισαν τις πλατίνες. Ακόμα ακούω καλά γι΄αυτά. Και κάθε καλοκαίρι, από τρέλα, έκανα το dj σε μια ταβέρνα στη Μύκονο, το Sea Satin, που την μετέτρεπα σε κλαμπ μετά τις 12, που μετά συγχωρήσεως γινόταν της πουτάνας. Για δέκα συνεχή χρόνια. Ρωτήστε. (Σημ. ουδεμία σχέση είχα με την ιδιοκτησία, όπως άκουγα. Πλήρωνα για το φαΐ και το ποτό. Δεν με πλήρωναν).

Για πέντε χρόνια, το μόνο που έκανα ήταν να φτιάχνω μουσική για τον εαυτό μου. Η προσωπική μου θλίψη με γύρισε για κανένα χρόνο στα μπλουζ. Λύσσαξα στα μπλουζ. Τα άκουγα και παλιά, μαζί με τη τζαζ. Χώρισα, μου έμεινε πολύς ελεύθερος χρόνος στα χέρια, ατελείωτος, και ξανάκουσα τζαζ μετά από καιρό. Όμως σιγά σιγά μέσα στο iPod άρχιζα να φτιάχνω μόνος μου, τη μουσική που θα έπαιζα αν είχα έναν ραδιοφωνικό σταθμό. Τον άκουγα με ακουστικά πάνω στη μηχανή. Οι μόνοι άλλοι που το άκουγαν, οι μόνοι "ακροατές" που είχα ήταν τα παιδιά και τα κορίτσια εδώ στην Koolworks (Toratora.gr, Koolnews.gr, Jenny.gr). Έχω τη συνήθεια, την ώρα της δουλειάς να πλακώνω, έτσι στα στα ξαφνικά, τη μουσική στην τσίτα και να μας ακούνε και οι άλλοι όροφοι. Κανένας δε μου ζήτησε να παίξω κάπου μουσική, σε κάποιο ραδιόφωνο...Παλιοί ανταγωνιστές είναι όλοι.

Μια μέρα πέρασε από το γραφείο ένας παλιός μου φίλος, ο Σταύρος Γεωργάκης, που είναι συνιδιοκτήτης του Galaxy 92. Για ένα άσχετο θέμα. Το ένα έφερε το άλλο, μιλάγαμε για μουσική και συνεννοούμασταν, μέχρι που γυρνάει ξαφνικά και μου λέει "θα θελες να κάτσεις να βγάλεις τη μουσική, για να κάνουμε έναν καινούργιο Galaxy;". Ο Galaxy είναι από τους ιστορικούς σταθμούς, όπως θα έλεγα εγώ, στην Ελλάδα. Έπαιζε πιο mainstream και πιο ήρεμα από τα δικά μου ραδιόφωνα, αλλά είχε μια πιστότητα σε αυτό που έκανε, γι΄αυτό και είχε πολλούς και φανατικούς οπαδούς. Το σκέφτηκα πάρα πολύ, γύρω στα 30 δεύτερα, και του είπα Ναι. "Θέλω πολύ να ξαναφτιάξουμε από την αρχή ένα σταθμό, αισθάνομαι ότι υπάρχει μια τεράστια τρύπα, εκεί που ήταν ο Nitro, ο Best, ο Galaxy, άλλαξαν οι καιροί, καιρός ν' αλλάξουμε κι εμείς κι η μουσική μας. Αλλά σε παρακαλώ δεν θέλω καμία διοικητική εμπλοκή ή επαγγελματική σχέση, έτσι να κάνουμε το κέφι μας, κι αν θα σου αρέσει είμαστε οκ. Θα τα φτιάχνω στο γραφείο, θα δουλεύω στο γραφείο και το σπίτι και θα σας τα στέλνω". Μου έκανε εντύπωση που ο Σταύρος μου πρότεινε να κάνω αυτή τη δουλειά. Συνήθως όσοι ασχολιόμαστε με αυτά τα πράγματα, με τα μίντια εν γένει, πιστεύουμε ότι τα ξέρουμε όλα, γιατί κάποτε όλοι πετύχαμε. Κι όταν αντιμετωπίζουμε την κρίση νομίζουμε ότι έχουμε το κλειδί. Που θα πάει θα βρεθεί... Ποτέ δεν κάνουμε αυτό που κάνουν οι Αμερικάνοι. Δηλαδή να πάρουμε έναν ξένο με μας, απ΄έξω, στον οποίο έχουμε μια εμπιστοσύνη για τις γνώσεις του, και να τον αφήσουμε να μας κάνει restart, έχοντας προσδιορίσει και οι δύο τα πλαίσια και τα όρια. Δε θα έβγαινα να κάνω και σταθμό χιπ-χοπ ή ροκατζίδικο, ή τέλος πάντων τζαζ, που την ακούω εγώ και δέκα φίλοι μου...

Άρχισα να ακούω ραδιόφωνο 15 ώρες την ημέρα. Άκουσα τους πάντες και τα πάντα. Τελικά κατέληξα σε αυτό που θα έκανα και κανέναν να μην είχα ακούσει. Εγώ σαν χαρακτήρας είμαι του οργανωμένου "ό,τι κάτσει", του πολυσυλλεκτικού. Του οργανωμένου είπα, όμως. Δε μπορώ να ακούω συνέχεια επιτυχίες και hits, θα σαλτάρω. Αλλά δεν μπορώ να αγνοώ hits που τσακίζουν σε όλο τον πλανήτη και αρέσουν και σε μένα, για να παραστήσω τον αλτέρνατιβ τύπο ή τον χίπστερ. Από την άλλη μεριά, όπως κάναμε και πριν 25 χρόνια στο ΚΛΙΚ, δε μπορώ να μην ψάχνω κομματάρες, εν πολλοίς άγνωστες, που η μελωδία ή ο ρυθμός τους είναι εκπληκτικοί. Δε μπορώ να ξεχάσω το παρελθόν, σα ν΄άρχισε πέρσι η μουσική. Αλλά δεν μπορώ να μπλέξω και να τελματώσω μέσα στο παλιό. Και θέλω ένας ρυθμός στο ραδιόφωνο να πηγαίνει όπως ο ρυθμός του ανθρώπου. Μία στα high και μία στα low. Όχι; Και στο τέλος να μένει ένας ρυθμός μεσαίο tempo, από αυτούς που είσαι μες στο αυτοκίνητο και κουνάς το κεφάλι. Εμένα πιο πολύ μου αρέσει η μουσική που παίζω να αρέσει στις γυναίκες. Μου έμεινε από τα 16 μου, τότε που διάλεγα τραγούδια στο σχολείο για να ρίξω γκόμενες. Θυμάμαι το λεγα παλιά με αφέλεια και το πίστευα. Οι γκόμενες πέφτουν με μαγείρεμα και μουσική.

Εδώ και ενάμιση μήνα, ο Galaxy 92 παίζει αυτό που έφτιαξα. Εμένα μου αρέσει και μου αρέσει πολύ, αλλά περί ορέξεως κολοκυθόπιτα. Αν αρέσει σε πολλούς έχει σημασία. Αλλά σε αυτό θα χρειαστούμε 5-6 μήνες να το καταλάβουμε. Εγώ προς το παρόν δε θα κάνω εκπομπή. Το σκέφτομαι για μετά τα Χριστούγεννα. Έχω πολλές δουλειές, δεν προλαβαίνω. Μπορεί καμιά φορά να πηγαίνω γκεστ σε άλλους να λέω καμιά μαλακία. Διάβασα και μαλακίες πάλι για μένα, ότι πήγα κι έδιωξα (!!!) τους ανθρώπους που έκαναν εκπομπές (τι είναι αυτή η παπαριά που με κυνηγάει εμένα...) όταν ούτε απ΄έξω δεν είχα περάσει από τον σταθμό. Εκπομπές θα κάνουν οι τέσσερις άνθρωποι που βρήκα όταν πήγα στον Galaxy,τρεις που είχαμε συνεργαστεί παλιά στο Nitro, και δύο new entries. Αυτή τη στιγμή που γράφω, παίζει μόνο μουσική. Μπορείτε να την ακούσετε και να την κρίνετε αν θέλετε. Από Δευτέρα ξεκινάνε και τα παιδιά. Ήταν που έπρεπε να φύγει και ο ανάδρομος. Τελικά απ΄όλα όσα λένε ότι σημαίνουν τα ζώδια, μόνο δύο πράγματα πιστεύω: τον ανάδρομο Ερμή, που μπορεί να σου γαμήσει τις δουλειές, και τον Κρόνο. Ότι έλεγε ο μαλάκας το παθα.

Πέρα απ΄όλα τ' άλλα, για μένα είναι μια προσωπική άσκηση. Ένα μπρα ντε φερ με τον εαυτό μου. Στοίχημα. Ή μάλλον πολλά στοιχήματα. Το σημαντικότερο; Αν μπορείς τελικά, μέσα από τη μαυρίλα, να βγάλεις δημιουργία, φως και χαρά. Για τους άλλους έστω. Θα σου επιστραφεί.

Όπως και να 'ναι, επέστρεψα στα χόμπι και στον τόπο του εγκλήματος. Μπορεί να ξαναείμαι τυχερός. Στο φινάλε, όπως έλεγε και ο Churchill "Είμαι πάντα αισιόδοξος. Δεν φαίνεται να έχει και καμία χρησιμότητα να είμαι οτιδήποτε άλλο".

Το κείμενο δημοσιεύτηκε στο toratora.gr

Διαβάστε ακόμα:

Οταν ένας μπάτσος ερωτεύεται έναν άλλο μπάτσο