ΥΠΑΛΛΗΛΟΙ ΤΗΣ ΕΞΕΔΡΑΣ ΟΙ ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΟΙ

Εγώ δεν στέκομαι μόνον στο αποτέλεσμα. Η νίκη και η ήττα σ’ ένα παιχνίδι δεν σου δείχνουν το χαρακτήρα μίας ομάδας. Ούτε τις πραγματικές της δυνατότητες. Ποδόσφαιρο είναι αυτό, δεν παίζεις μόνος σου, η απόδοση και το αποτέλεσμα, όπως και το σκορ σ’ έναν αγώνα, εξαρτάται σ’ ένα άλφα βαθμό και από τον αντίπαλο.

Έχασε ο Παναθηναϊκός και στο Άμστερνταμ από τον Άγιαξ με 2-0. Αυτό, όμως, που συνέβη στο γήπεδο δεν ήταν μόνον η ...ήττα. Ούτε μόνον το σκορ 2-0. Συνέβη κάτι πολύ πιο ανησυχητικό. Στο β’ ημίχρονο ο Παναθηναϊκός ήταν ερείπιο. Ο Άγιαξ έπαιζε μόνος του. Χωρίς αντίπαλο.

Ο Παναθηναϊκός ήταν ο αντίπαλος που δεν πίεζε. Δεν απειλούσε. Δεν ενοχλούσε καν τον Άγιαξ. Ήταν μία ομάδα για λύπηση ο Παναθηναϊκός. Να, λοιπόν, γιατί δεν θα μείνεις στο 2-0, που θα μπορούσε να ήταν 1-0 ή και 4-0.

Στέκεσαι στην απόδοση των παικτών του Παναθηναϊκού. Της ομάδας Παναθηναϊκού. Που επιβεβαίωσε, για μία φορά ακόμα την αδυναμία του. Την ανεπάρκειά του. Τη μειονεξία του. Κι έχεις κάποιους «δημοσιογράφους» και λένε...απίθανα πράγματα. Εξωγήινα. Ότι κάποιοι είναι μικροί μπροστά στο μεγαλείο, στο όνομα, στην Ιστορία, στη φανέλα του Παναθηναϊκού. Όλα αυτά.

Ποιοί είναι αυτοί που ασεβούν στον Παναθηναϊκό; Όχι, βέβαια, κάποιοι από τον Ολυμπιακό και την ΑΕΚ. Κάποιοι από την κυβέρνηση και την ΕΠΟ; Ποιοί; Ο πρόεδρος του Παναθηναϊκού. Ο προπονητής. Οι ποδοσφαιριστές. Ποιοί;

«Υπάλληλοι» της ΠΑΕ είναι αυτοί οι «δημοσιογράφοι» που γράφουν αυτές τις παπαριές, θα πουν όσοι βλέπουν επιφανειακά τα πράγματα. Μία ζωή τα ίδια. Δημοσιογράφοι όχι μόνον του Παναθηναϊκού, όταν δεν πάει καλά η ομαδάρα τους γίνονται οι τιμητές των οσίων και των ιερών της. Για να ανεβάσουν το ηθικό των οπαδών.

Αγνοούν το πόσο μετράει η ομάδα. Γράφουν αυτά που θέλει να ακούσει η φανατίλα του κόσμου. Όχι, δεν γίνονται τέτοια ηλίθια σχόλια απαραίτητα κατ’ εντολήν της ΠΑΕ. Οι φυλλάδες και οι δημοσιογράφοι είναι «υπάλληλοι» της εξέδρας. Του 12ου παίκτη. Τον ήρωα οπαδού, και βασανισμένου, και αγνού και περήφανου. Του πιστού. Που δεν ανέχεται να διασύρεται η ομαδάρα του από τους ποδοσφαιριστές. Εδώ τελειώνει η μουσική μπάντα τον παιάνα.

Διαβάστε ακόμα:

Ο Στραματσόνι λέει τα δικά του