ΤΟ ΤΥΡΙ ΣΤΗ ΦΑΚΑ ΠΟΥ ΔΕΝ ΒΛΕΠΕΙ ΠΟΤΕ Ο ΛΑΟΣ

του Ανειδίκευτου Συνεργάτη

Κάθε εποχή έχει το δικό της κλειδί για την επιτυχία στο χώρο της πολιτικής. Μεταπολιτευτικά το κλειδί για να μπει κανείς στη Βουλή ήταν ο τίτλος του αντιστασιακού. Εκατοντάδες άτομα έγιναν βουλευτές με μόνο -ορισμένες φορές- προσόν την επίκληση αντιστασιακών τίτλων.

Διάβαζες στο βιογραφικό του υποψηφίου: «Γιώργος Παπαντωνίου αντιστασιακός» ή «Παναγιώτης Καραπαναγιώτης, αντιχουντικός». Και τον σταύρωνες χωρίς δεύτερη κουβέντα. Οι σπουδές, το επάγγελμα και οι λοιπές εμπειρίες είχαν περάσει σε δεύτερη μοίρα. Έπρεπε να υποστούμε τρία μνημόνια, για να καταλάβουμε ότι τον αντιστασιακό, τον αντιχουντικό, και τον κάθε είδους «αντί», είναι προτιμότερο να τον κάνεις άγαλμα και θεό παρά υπουργό ή βουλευτή.

Το 1989 που σημαδεύτηκε από το σκάνδαλο Κοσκωτά και χαρακτηρισμούς του τύπου «βρώμικο ‘89» το κλειδί της επιτυχίας ήταν η επίκληση τίτλων τιμιότητας σε όλες της τις παραλλαγές: «καθαρά χέρια», «καθαρό κούτελο» «έντιμος» κλπ. Άκουγες από τα μεγάφωνα των εκλογικών κέντρων: «Ψηφίστε τον έντιμο συμπατριώτη μας Ιωάννη Καραπάνο» ή «Σταυρό στον τίμιο αγωνιστή Χατζηκώστα».

Φράσεις που ηχούσαν και σαν υπαινιγμοί για την ηθική υπόσταση ανθυποψηφίων ακόμη και του ίδιου συνδυασμού. Σε μία εποχή που κάθε πολιτικός ήταν ύποπτος μίζας, η εξιδανίκευση των τίμιων ήταν το κύριο χαρακτηριστικό κάθε προεκλογικής καμπάνιας. Όσο πιο φτωχός τόσο πιο τίμιος ήταν το ρεζουμέ.

Κι αν τύχαινε ο υποψήφιος να ήταν και τίμιος και αντιχουντικός, έ τότε έμπαινε στη Βουλή με τα μπούνια. Ώσπου καταλάβαμε πως ούτε με τους (κατά δική τους δήλωση) τίμιους πήγαινε η χώρα μπροστά. Είναι οι υπεύθυνοι που η Ελλάδα έγινε φτωχή, όσο για το τίμια, συζητείται.

Στα χρόνια του μνημονίου το μαγικό κλειδί είναι η φράση «αντιμνημονιακός». Ως τέτοιος ο Αλέξης Τσίπρας έγινε πρωθυπουργός, άλλοι έγιναν υπουργοί, βουλευτές κλπ. Κι όλοι μαζί ψήφισαν το τρίτο μνημόνιο και δεν αποκλείεται να ψηφίσουν και το τέταρτο. Η απάτη του αιώνα.

Διαβάστε ακόμα:

Κι όμως οι Συριζαίοι αντέχουν την ξεφτύλα