ΕΝΑΣ ΝΟΜΟΣ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΕΛΛΗΝΕΣ, ΡΕ, ΓΑΜΩΤΟ!

Οκτάωρο. Έγινε νόμος στην Ελλάδα να εργάζεται ο κοσμάκης οκτώ ώρες. Από μία άποψη, αν το κρίνεις σήμερα, είναι σουρεαλιστικό. Να θεωρείται λαϊκή κατάκτηση ένα μέτρο δίχως αντίκρυσμα. Δουλειά υπάρχει; Όχι. Ε, τότε κάνε μας τη χάρη, με τα οκτάωρα και τα πενθήμερα και τις αργίες.

Κι αν κάποιος επιθυμεί να εργάζεται εννέα ώρες την ημέρα, θα του το απαγορεύσετε; Με... νόμο, όπως εκείνος που άρχισε να ισχύει από το 1910, σα σήμερα στις 2 Ιανουαρίου, και προέβλεπε την αργία της Κυριακής. Αν ήντουσαν σωστοί να απαγόρευαν με νόμο την κυριακάτικη εργασία. Και όποιος έπιανε γκασμά και μυστρί να του βάζανε πρόστιμο.
Προτείνω, με νόμο στη Βουλή, να εφαρμοστεί η αργία και της Δευτέρας. Να ξεκινά η εργασιακή εβδομάδα από την Τρίτη. Μία ακόμα λαϊκή κατάκτηση, μετά από έναν αιώνα. Κι αν διαφωνούν κάποιοι να γίνει δημοψήφισμα. Δεν έχω αντίρρηση η τρίτη αργία της εβδομάδος να αποφασιστεί να 'ναι η Τρίτη. Να κατέβουν σε διαδηλώσεις συνδικαλιστές κι άλλοι παρατρεχάμενοι λαϊκοί αγωνιστές, γενικώς πολιτικοποιημένοι και πεζοδρομιακοί, αν αυτοί προτιμούν την Τετάρτη ή την Πέμπτη

Λαϊκό αίτημα ήταν και το άλλο. Η κοινωνική ασφάλιση. Ο αγώνας δικαιώθηκε. Να στα παίρνουν τα λεφτουδάκια σου, τα δικά σου τα λεφτά, για να σου παρέχουν ιατρική περίθαλψη, και να στα επιστρέφουν όταν συνταξιοδοτηθείς μετά από 30, 40 χρόνια. Και ήρθε η δουλειά έτσι που στα φάγανε. Εν ψυχρώ.

Ένας νόμος μόνο αξίζει. Να σου δίνουν λεφτά χωρίς να δουλεύεις. Γίνεται; Όχι. Γιατί αν γίνεται, τότε μιλάμε για την επιτομή της αντικοινωνικότητας. Επειδή κάποιοι άλλοι θα επιβαρύνονται, προκειμένου να συντηρούνται κάποια κοπρόσκυλα.

Της πλάκας νόμος το πενθήμερο, το οκτάωρο, η αργία, το κάθε σχετικό που γεννάει την κομπίνα. Ο προκομένος δεν χρειάζεται να πληρώνει κόμματα για να του εξασφαλίζουν ελαφρύνσεις. Ο προκομμένος κι αυτός που γουστάρει να είναι ανεξάρτητος επαγγελματικά. Όχι όπως τον θέλει το σύστημα. Εξαρτώμενο από το κράτος, από τη διαπλεκόμενη κοινωνία με την ευλογία της κομματοκοκρατίας.

Αυτή είναι η τραγωδία σήμερα του προκομένου, επιχειρηματία κι όχι. Αυτός και μόνον αυτός συντηρεί την κοινωνία. Κι αυτόν ακριβώς ξεσκίζει η κοινωνία.
Με την ευκαιρία. Μετά το 1910, μετά τη νομιμοποίηση της κυριακάτικης αργίας, έγινε ο ελληνοτουρκικός πόλεμος του 1912, με το γνωστό κόστος. Ο πρώτος παγκόσμιος πόλεμος. Η πιο οδυνηρή τραγωδία του νεοελληνισμού, η Μικρασιατική Καταστροφή. Ο δεύτερος παγκόσμιος πόλεμος, η κατοχή, ο εμφύλιος, κινήματα στρατιωτικά, δικτατορίες, μία ατζέντα ατελείωτων εθνικών συμφορών, με κατάληξη, προς το παρόν, την υποταγή στο μνημόνιο.

Διαβάστε ακόμα:

ΠΟΙΟ ΑΣΤΕΡΙ, Ο ΣΤΡΑΤΟΣ ΟΔΗΓΕΙ ΤΗ ΜΟΙΡΑ ΤΟΥ