Η ΑΔΙΚΗ ΘΕΑ ΜΙΛΑΕΙ ΣΤΑ ΤΥΧΕΡΑ ΠΑΙΧΝΙΔΙΑ

Η τύχη είναι θεά. Ε, πώς! Δεν είναι μια ιστορία της πλάκας. Γι’ αυτό την ανακήρυξαν Θεά, ειδωλολατρική θεά. Τώρα γιατί το είπα αυτό; Δεν βλέπω κάτι μη ειδωλολατρικό σ’ όλες τις θρησκείες που μου την σπάνε όταν καταδικάζουν την... ειδωλολατρεία. Όλες οι μεταειδωλολατρικές θρησκείες πήραν έτοιμα τσιτάτα και μυθομανίες από τα δόγματα που κατάργησαν, που αφόρισαν, όταν άνοιξαν τα νέα σούπερ μάρκετ της θρησκείας.

Έλα! Μιλάμε για τζόγο, άρα να κρατήσουμε την κουβέντα σε επίπεδο σοβαρότητας. Επί του θέματος, λοιπόν. Ρωμαϊκή Θεά η Τύχη, Fortuna, η οποία ανέκαθεν θεωρούνταν άδικη. Θεά να σου πετύχει, ε. Τύχη την λένε και φέρνει γρουσουζιά.
Στην πραγματικότητα τι είναι η τύχη, όμως; Εγώ θα σου πω. Μια λέξη. Τίποτα περισσότερο από μια λέξη. Και κάτι που θα το ορίσεις κατόπιν εορτής ή κατόπιν κηδείας. Κατόπιν του αποτελέσματος του παιχνιδιού.

Το κόλπο! Κέρδισες; Είσαι τυχερός. Έχασες; Ήσουν άτυχος. Και πώς να μην ήσουν άτυχος και τυχερός όταν μιλάμε για «τυχερά» παιχνίδια.

Τυχερά; Άχαστα! Παιχνίδια δίχως τύχη και δικαιοσύνη. Παιχνίδια άδικα! Παιχνίδια που ακόμα κι αν κερδίσεις, τελικά αποδεικνύονται άδικα, εχθρικά, απάνθρωπα. Σε καμιά περίπτωση φιλικά, και με χάρη θεού, θεάς.

Διαβάστε ακόμα:

ΟΙ ΕΛΕΕΙΝΕΣ ΦΑΤΣΕΣ ΤΩΝ ΟΠΑΔΩΝ