ΤΙ ΣΥΜΒΑΙΝΕΙ ΜΕ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ-ΕΛΕΥΘΕΡΑΚΗ;

Σκοτώνονται Βασίλης Κωνσταντίνου και Κώστας Ελευθεράκης. Και ο πόλεμος των δύο πρώην ποδοσφαιριστών, με ευθύνες και αρμοδιότητες μάλλον όχι ξεκάθαρες, μεταφέρεται στις εφημερίδες και τα sites. Και γιατί όχι να μη ντοπάρεται ο ανταγωνισμός Ελευθεράκη και Κωνσταντίνου από κάποια ΜΜΕ. Να έχουμε να λέμε. Σε δουλειά να βρισκόμαστε. Το όλο σκηνικό θυμίζει κατιναριό για το οποίο φταίνε και δεν φταίνε οι δύο, σιγά που θα ψάξουμε να βρούμε τον ένοχο, τους ενόχους. Άλλο είναι το άξιο υποσημειώσεως, που μας δίνουν τα επεισόδια της διαμάχης Κωνσταντίνου και Ελευθεράκη. Τι δουλειά έχουν οι βετεράνοι στη δίοικηση μιας ΠΑΕ, όπως και στα αποδυτήρια της ομάδος; Αυτό είναι το ζητούμενο.
Δεν το συζητούμε ότι μία ΠΑΕ έχει ανάγκη να κρατά επαφή, όσο γίνεται πιο έντονη και διαρκή, μάλιστα σχέση με συγκεκριμένο περιεχόμενο, με τις μεγάλες φίρμες της ομάδος όταν αυτές κρεμάνε τα παπούτσια τους. Μία τέτοια τακτική ικανοποιεί το οπαδικό συναίσθημα του κόσμου, σχεδόν το δικαιώνει, όταν ο επαγγελματίας ποδοσφαιριστής και μετά το τέλος της καριέρας του συνεχίζει να υπηρετεί τη “φανέλλα” της ομάδος. Ο οπαδός είναι με την ιδέα της ομάδος, όχι με πρόσωπα. Όταν, λοιπόν, βλέπει ότι η ΠΑΕ ποντάρει σε πρόσωπα που φόρεσαν τη φανέλλα της ομάδος, νοιώθει ότι λειτουργεί το συναίσθημα στον βετεράνο ποδοσφαιριστή και γι'αυτό εκείνος δεν απομακρύνεται από το σωματείο. Έτσι είναι. Για τον οπαδό δεν υπάρχει καμμία επιχείρηση, καμμία ανώνυμη εταιρεία, αλλά η ομάδα είναι σωματείο, είναι σύλλογος. Άλλο αυτό, όμως, κι άλλο να παίζει ένας ποδοσφαιρικός πατριωτισμός του κώλου. Η δήθεν ολυμπιακοφροσύνη, παναθηναϊκοφροσύνη κι άλλες τέτοιες παπαρδέλες.
Να τον πάρεις τον Ελευθεράκη σαν Παναθηναϊκός και τον Νικοπολίδη σαν Ολυμπιακός, όταν τα παιδιά έχουν αποφασίσει, τέλος πάντων είναι, σε επίπεδο εντελώς τεχνοκρατικό, στελέχη ικανά να καλύψουν συγκεκριμένες ανάγκες της εταιρείας. Και είπαμε, ότι είναι το ιδανικό το στέλεχος να προέρχεται από την ομάδα, να έχει φορέσει τη φανέλλα της.
Στην Ελλάδα για δεκαετίες, ακόμα και σήμερα, τι γίνεται; Έδιωχνε η προεδράρα τον προπονητή και στον πάγκο καλούνταν να κάτσει ο άσχετος βετεράνος. Με μοναδικό κριτήριο επειδή ο πρώην είναι αεκάρα, παοκάρα, αρειανάρα. Άστεία πράγματα. Από τη δεκαετία του '50 αυτό γίνεται.
Το ποδόσφαιρο είναι μπίζνες. Στο ποδόσφαιρο κάνουμε μπίζνες. Βγάζουμε λεφτά, δηλαδή. Αυτό δεν αφορά τον οπαδό, και πολύ καλά κάνει να μην ασχολείται, και το μόνο που τον ενδιαφέρει είναι να βλέπει μπάλλα, καλή μπάλλα. Όταν, όμως, το μαγαζί είναι προπολεμικής κοπής και στερείται από στελέχη, από τεχνοκράτες, όταν η ΠΑΕ δεν ενδιαφέρεται για ανθρώπους ειδικούς του τομέα τους, τότε και μπάλλα δεν θα παίζει η ομάδα και το ταμείο θα είναι μείον.
Οι παλαίμαχοι όταν καλούνται να προσφέρουν τις υπηρεσίες τους μόνον γιατί είναι παλαίμαχοι, είναι ζημιά. Κατάρα είναι. Ποιος το λέει αυτό; Η πραγματικότητα. Άλλο τον παίρνεις τον παληό ποδοσφαιριστή σα στέλεχος κι άλλο τον παίρνεις για να μη σου μανουριάζει σαν αντιπολίτευση απ'έξω, και επειδή δεν έχει οργανική θέση αυτός γίνεται της προσκολλήσεως, με ρουφιανιές, με κλίκες. Οι σκέψεις αυτές αφορούν όλο το στερέωμα του ελληνικού ποδοσφαίρου, όχι μία συγκεκριμένη ομάδα και πολύ περισσότερο την κόντρα δύο βετεράνων.