ΒΙΟΜΗΧΑΝΙΑ ΟΧΙ ΜΠΑΚΑΛΙΑΡΟ ΑΠΟ ΜΠΑΚΑΛΙΚΟ

Ασφαλώς και θα παρακολουθήσω απόψε το ματς. Το Παρί Σαιν Ζερμαίν-Μπαρτσελώνα. Είμαι ποδοσφαιράκιας. Γουστάρω μπάλλα. Και αισθάνομαι τυχερός που έχω την ευκαιρία να χαρώ με την άνεση μου, την επιλεγμένη παρέα, την πολυθρόνα μου ένα παιχνίδι πρώτης γραμμής. Έτσι πάει. Αυτό που μετράει είναι το παιχνίδι. Όχι η ομάδα, είτε λέγεται Μπαρτσελώνα και Μάντσεστερ, είτε Ρεάλ και Γιουβέντους.

Ο μαλάκας της παρέας είναι αυτός που βλέπει ομάδα, την ομάδα του κι όχι το παιχνίδι. Τι να μου πουν τα μεγάλα ονόματα, ομάδων και ποδοσφαιριστών, όταν μου σερβίρουν στη μάπα μία ξεγυρισμένη γλαρόσουπα; Ένα ανόστο πράμα.

Όπως, λοιπόν, εκατομμύρια Ευρωπαίοι θα δω κι εγώ το ματς Παρί-Μπάρτσα και πέρα από το  κατά πόσον θα με φτιάξει το ματς, πέρα από τις εντυπώσεις που θα μου χαρίσει, θα γευθώ σαν πολίτης της Ευρώπης το σώου. Έτσι είναι. Το ποδόσφαιρο του τσάμπιονς λήγκ είναι η πανηγυρική απόδειξη ότι η Ευρώπη έχει εντάξει με τον καλύτερο τρόπο στις κοινωνίες της το ποδόσφαιρο.

Ο άνθρωπος του σήμερα έχει ανάγκη απ'αυτό το ποδόσφαιρο. Όχι το άρρωστο, με τις νοσηρές καταβολές του οπαδισμού, ποδόσφαιρο. Η βιομηχανία του ποδοσφαίρου παράγει προϊόν αξίας, που ικανοποιεί τον έχοντα ανάγκη να ξεφύγει από την καθημερινότητά του. Πολυεθνική είναι αυτή η βιομηχανία, όχι μπακάλικο της γειτονιάς που αρκείται να σου δώσει μισό κιλό μπακαλιάρο και εσύ να νοιώσεις τρισευτυχισμένος γιατί η ομαδάρα σου κέρδισε, ακόμα κι αν δεν έπαιξε μπάλλα.