ΠΑΛΗΩΣΑΝ ΟΙ ΠΑΤΟΥΣΕΣ ΤΟΥΣ, ΟΧΙ ΤΑ ΠΑΠΟΥΤΣΙΑ

Η Μπαρτσελώνα έκανε τον κύκλο της. Ποιος το λέει αυτό; Ένας μιλάει, ουδείς άλλος. Αυτή την Μπάρτσα που ξέραμε, αυτή που μας χάριζε ποδόσφαιρο υψηλής, ηδονικής αισθητικής, ανήκει πια στο παρελθόν. Ποιος το λέει αυτό; Αυτός που μόνον έχει το δικαίωμα να ομιλεί, ουδείς άλλος. Και ποιος είναι αυτός; Το γήπεδο.

Μέχρι εδώ ήταν η Μπάρτσα. Απ’εδώ και πέρα θα δούμε πως θα πορευθεί. Εμείς απλά θα είμαστε παρατηρητές. Ποιες κινήσεις θα κάνει για να επανέλθει. Να ξαναγίνει πρωταγωνίστρια αλλά και να μας ξανακερδίσει εμάς σαν θαυμαστές. Ποτέ σαν οπαδούς.

Φίλοι του ποδοσφαίρου είμαστε, όχι σκλάβοι μιας ομάδας. Δεν κολλάμε σε μία ομάδα και να νοσταλγούμε στην επανάληψη ενός θαύματος το οποίο πιθανότατα να μην προκύψει ποτέ. Αυτά είναι νοσηρά πράγματα.

Υποκλιθήκαμε στην Μπαρτσελώνα του Μέσι και των Τσάβι, Ινιέστα, γιατί μας παρουσίασε ένα ποδόσφαιρο που ερχόταν από τα παληά, εκείνο το ποδόσφαιρο που πρωτόμαθε ο Πελέ στις αμμουδιές της Κοπακαμπάνα, όμως δεν θα διώξουμε από τη σέντρα την πιο μεγάλη κουβέντα της αιωνιότητας. Τα πάντα ρει.

Όλα παληώνουν. Αυτό είπε ο Ηράκλειτος. Όλα αλλάζουν. Η σοφία του Σκοτεινού φιλοσόφου σε τρεις λέξεις. Τα πάντα ρει. Τίποτα δεν μένει το ίδιο.

Ο Μέσι έχει μέλλον. Όχι και οι Ινιέστα, Τσάβι. Δεν μπορούν άλλο τα παιδιά. Δεν γίνεται να είναι αυτοί που ήταν πριν δύο με τέσσερα χρόνια, για να κρατήσουν στην κορυφή την Μπάρτσα. Παπούτσια καινούργια και τα καλύτερα να τους δώσουν δεν θα ξανακάνουν  ίδιες τις πατούσες των ποδιών τους.

Ο κύκλος έκλεισε. Ό,τι είναι να γίνει πια είναι με το νέο κύκλο. Εάν και πότε θα ανοίξει.