ΕΘΝΙΚΟ ΜΑΣ ΑΘΛΗΜΑ ΕΙΝΑΙ Η ΝΙΚΗ

Σε τραβάει το μπάσκετ. Ο αποδυτηριάκιας έχει μέσα του και μπάσκετ. Η μπάλλα είναι πιο λαϊκιά γκόμενα, πιο αλήτρα. Μου πάει περισσότερο. Το μπάσκετ θέλει άλλη τεχνική, έχει και μάχη.

Στον Έλληνα αρέσει το μπάσκετ. Εθνικό άθλημα. Έτσι λέγανε. Και «επίσημη αγαπημένη» την εθνική μπάσκετ. Από το 1987 και μετά. Υπήρχε αίσθημα και πριν βέβαια, που δεν το βοήθησαν οι διεθνείς επιτυχίες. Το θαύμα έγινε με το ευρωπαϊκό όταν κάθησε η μπίλια στο σωστό νούμερο για το μπάσκετ στην Ελλάδα.

Άμα δεν κερδίζεις στην Ελλάδα δεν υπάρχεις. Θα ήταν μικρότερος παίκτης ο Γκάλης, ο Γιαννάκης, ο Φασούλας αν η Ελλάδα ήταν τρίτη ή, πέμπτη τότε στο Φάληρο; Όχι, αλλά η αγαπημένη δεν θα ήταν η επίσημη. Θα ήταν μια γκόμενα για μια ξεπέτα που και που. Για ξαλάφρωμα αν το ευνοούσαν οι συνθήκες.

Κέρδισε ο Ολυμπιακός πέρυσι το ευρωπαϊκό. Με άθλο. Οι αρχαίοι που ήταν και πιο ξυπνητζήδες σε αυτά θα το είχαν τραγουδήσει κιόλας. Ξεκίνησε η σαιζόν, η επόμενη, και η ομάδα είχε σκαμπανεβάσματα. Δεν μπορούσε να υποσχεθεί τη νίκη. Πόσο κόσμο μετράει ο Ολυμπιακός στην Ελλάδα; Πόσοι έκαναν καζούρα στον βάζελο ένα χρόνο πριν όταν το έβαλε ο Πρίντεζης;

Έφτυσε αίμα για να το γεμίσει τελικά το ΣΕΦ ο γάβρος στο πέμπτο παιχνίδι με τους Τούρκους για να πάει στο φάϊναλ φωρ. Ποιο μπάσκετ αγαπάει ο Ελληνας; Να τον παίζει στα μούτρα του άλλου είναι η έγνοια του.

Διαβάστε ακόμα:

Γιατί πολλοί θα δουν τον Ολυμπιακό στο Λονδίνο

Ο Ολυμπιακός για το σίκουελ στο Λονδίνο