ΜΙΤΣΕΛ, ΣΤΕΦΕΝΣ, ΑΝΑΣΤΑΣΙΟΥ ΞΕΡΟΥΝ ΠΟΛΥ ΚΑΛΑ…

Θα πάμε καλά, ισχυρίζεται ο Αλαφούζος. Θα πάμε καλύτερα. Πώς το ξέρει; Δεν το ξέρει. Δεν μπορεί να το γνωρίζει. Όπως δεν είναι σε θέση να διαβεβαιώσει ότι ο Παναθηναϊκός θα έχει μια ακόμα χειρώτερη σαιζόν.

Το ίδιο υποστηρίζει και ο προπονητής Αναστασίου. Είμαι αισιόδοξος. Γνωρίζω τους κινδύνους, τις δυνατότητες μας, έχω εμπιστοσύνη στην ομάδα. Παραμύθια, λέει ο αποδυτηριάκιας.

Μικρό το κακό κάποιος να φτύνει ένα παραμύθι. Κάτι που δεν το αισθάνεται. Το μεγάλο κακό είναι να μη ξέρει τι του γίνεται. Ποιος είναι. Τι παίζει στην πιάτσα. Κι αυτός, ο μη έχων επαφή με την πραγματικότητα, να λέει "Όλα φίνα και ωραία, θα πάμε καλύτερα". Επικίνδυνος ο άνθρωπος.

Κορίτσια, το ποδόσφαιρο είναι σοβαρή ιστορία. Πού σημαίνει ότι απευθύνεται σε άτομα της πλάκας και ελάτε να γελάσουμε αυτός ο οποίος λέει «Θα πάμε καλά»  όταν μόλις χθες ανέλαβε την ομάδα. Λέω για τον Αναστασίου. Και, μάλιστα, όταν ο εν λόγω Αναστασίου δεν έχει καμμία σιγουριά ότι θα είναι και αύριο στον Παναθηναϊκό.

Δικαιούσαι να πεις Είμαι αισιόδοξος όταν σαν προπονητής δουλεύεις στην ομάδα δυο χρόνια και ξέρεις ότι δεν σε κουνάει τίποτα τα προσεχή 3-5 χρόνια.
Στην Ελλάδα, για την Ελλάδα μιλάμε, όχι μονάχα για τον Παναθηναϊκό, προπονητές αλλά και πρόεδροι αλλάζουν σαν τα πουκάμισα. Εγγυημένο. Η πραγματικότητα στο ελληνικό πρωτάθλημα είναι τέτοια που τον κάθε Αναστασίου τον θέλει τυχοδιώκτη. Δεν του λένε "Έλα να δουλέψεις με πλάνο", αλλά "κόψε το λαιμό σου να κερδίσουμε τις εντυπώσεις".

Κορίτσια, επειδή το ποδόσφαιρο είναι σοβαρή ιστορία, κι όχι το μαλλί της γριάς, δεν υπάρχει πλάνο προπονητικό ολίγων μηνών.

Ο Μίτσελ, όπως και ο Στέφενς και ο Αναστασίου, γνωρίζουν πολύ καλά πού ήρθαν να δουλέψουν. Γνωρίζουν ακόμα πώς σκέπτονται τα αφεντικά τους, τι μπάλλα παίζουν οι φυλλάδες και γιατί έχουν αρρωστήσει με σύφιλη οι οργανωμένοι οπαδοί των ομάδων. Χαίρετε.