ΣΤΟ ΝΤΕΡΜΠΥ ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΥ-ΠΑΟΚ ΓΙΝΕΤΑΙ Η ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ

Δεν θα πάω στο σινεμά να δω έργο κάγκελο. Να με κρεμάσει. Γιατί; Δεν είμαι κορόιδο. Δεν θα πετάξω τα λεφτά μου, όσο κάνει το εισιτήριο, ούτε θα χάσω το χρόνο μου στο θέατρο όταν οι ηθοποιοί βαριούνται να παίξουν ή, ξεχνάνε τις ατάκες τους. Σε παρακαλώ.
 
Το θεωρώ προσβλητικό για εμένα τον θεατή να πάω σε μία συναυλία και ο τραγουδιστής να είναι φάλτσος. Τα όργανα ξεκούρδιστα. Ο μαέστρος μεθυσμένος ή, να κάνει καμάκι μ’έναν κορίτσαρο στην πρώτη σειρά της εξέδρας, που έχει μισάνοιχτα τα μπούτια της και διακρίνεται μέχρι το βυσινί σλιπάκι της.

Αν ήμουν Στέφενς, κι όχι μονάχα για να ικανοποιήσω τους παοκτσήδες, θα βάραγα επιθετικά. Τα δίνουμε όλα για τη νίκη. Ας χάσουμε. Ας μην κερδίσουμε. Και στην ήττα, στο φινάλε, μία ομάδα μπορεί να δείξει την αξία της. Τον χαρακτήρα της.

Το ίδιο και ο Μίτσελ. Είσαι πρωταθλητής. Είσαι ομάδα  τσάμπιονς ληγκ. Δείξε μας την κλάση σου, Ολυμπιακέ.

Έστω, όμως, ότι το ντέρμπυ εξελίσσεται σε μάπα το καρπούζι. Προπονητές και ποδοσφαιριστές είναι προκλητικοί. Δεν παίζουν μπάλλα. Χάνουν τα λόγια τους, μπερδεύουν τα μπούτια τους, φαλτσάρουν γενικώς. Είπαμε. Προκαλούν. Κι αυτούς που είναι στο γήπεδο κι εμάς που θα το δούμε το ματς από την τηλεόραση. Τι κάνεις;

Σηκώνεσαι και φεύγεις από το γήπεδο. Κλείνεις την τηλεόραση. Αυτή είναι η επανάστασή σου. Εκεί, στο μεγάλο παιχνίδι, στο ντέρμπυ των δύο διεκδικητών του πρωταθλήματος, έχει την ευκαιρία να δείξει και ο κόσμος την κλάση του.
 
Διαβάστε επίσης:

Ο ΠΑΟΚ, επιτέλους, πότε θα αλλάξει κλάση;