ΑΠΟ ΤΟΝ ΜΑΕΣΤΡΟ ΑΡΧΙΖΕΙ ΚΑΙ ΤΕΛΕΙΩΝΕΙ Η ΟΜΑΔΑ

Βασικά πράγματα αυτά. Για να φτιάξεις ένα τραγούδι χρειάζεσαι τρία πράγματα απαραιτήτως. Τα λόγια, που λέμε. Τι σόι τραγούδι είναι αν δεν έχει στίχο. Ένα δουλεμένο, δηλαδή, σύνολο λέξεων που να βγάζουν νόημα, να λένε κάτι, να έχουν από μόνο τους ρυθμό για να βοηθήσουν τον άλλον που θα κάνει τη σύνθεση. Που θα βάλει μουσική στα λόγια.

Το καταλαβαίνεις. Το ένα, λοιπόν, είναι το λιμπρέτο, το άλλο η μουσική. Και το τρίτο ο ερμηνευτής. Ο τραγουδιστής. Ο οποίος ίσως το θάψει το κομμάτι, όπως και να το κάνει σουξέ. Βέβαια.

Ένα τραγούδι αξίας, ποιοτικό, επικοινωνιακό, να περάσει στο ντούκου λόγω μιας φωνής, μίας ερμηνείας, όπως και να γίνει σουξέ. Όλα παίζουν. Να μην φθάσει ποτέ στον κόσμο το κομμάτι με τον τραγουδισταρά και να αφήσει εποχή με τον άγνωστο, μ’αυτόν που θα’χει τραγουδήσει μονάχα ένα σουξέ στην καριέρα του.

Έτσι και στη μπάλλα; Παντού κι όχι μόνον στο ποδόσφαιρο. Ένας παίκτης να «πιάσει» που λέμε σε μία ομάδα και σ’άλλην να είναι μάπα. Γιατί; Επειδή μία ομάδα λειτουργεί σα σύνολο. Σα μία ορχήστρα. Πιθανόν να χρειάζεται δύο βιολιά κι όχι ένα βιολί και ένα μπουζούκι. Το πιάνο να παίζει συνέχεια και όποτε αποφασίζει ο μαέστρος να μπαίνει η κιθάρα στο κομμάτι.

Συμπέρασμα. Δεν κάνεις δουλειά, δεν φτιάχνεις ομάδα, επειδή ξοδεύεις λεφτά. Ούτε επειδή παίρνεις παικταράδες. Η ομάδα πρέπει να παίζει, όχι μόνον ο παικταράς. Αυτό είναι το ζητούμενο. Γι’αυτό ξεκινάς πρώτα από τον μαέστρο, από τον προπονητή.