ΓΑΒΡΟΣ ΚΑΙ ΤΖΑΜΠΑΤΖΗΣ ΕΙΔΕ ΤΟ ΠΡΩΤΟ ΤΟΥ ΓΚΟΛ

Γιατί το ποδόσφαιρο έγινε ο βασιληάς; Γιατί όχι ο στίβος, η πάλη, η τοξοβολία, το κολύμπι, η κωπηλασία. Επειδή το ποδόσφαιρο κρύβει τη μαγική δύναμη να αποκαλύπτει και να καλύπτει την ανάγκη του κόσμου να οπαδοποιηθεί. Έτσι λέω εγώ.

Στην πραγματικότητα δεν κερδίζει τον άλλον το ποδόσφαιρο, αλλά μία ποδοσφαιρική ομάδα. Τι να το κάνει το ποδόσφαιρο όταν δεν του ικανοποιεί τον οπαδικό του πατριωτισμο; Κάνω αυτές τις σκέψεις από τις εξομολογήσεις ενός οπαδού, όπως τις καταγράφει στο βιβλίο του “Θρύλε, Θεέ μου, Ολυμπιακέ μου...”, του οδοντίατρου Θανάση Χατζή.

Δύο Οκτωβρίου, σα σήμερα, το 1955, ο συγγραφέας είναι πιτσιρίκι και για δεύτερη φορά βρίσκεται στο γήπεδο, να ξαναδεί τον Ολυμπιακό του. Ας τον διαβάσουμε.
Ο Πανελευσινιακός, της Ελευσίνας, που απέχει μόνο 20 χιλιόμετρα από τα Μέγαρα είχε πολύ καλή ομάδα και έπαιζε στο πρωτάθλημα Πειραιώς. Πολύ εύκολα με το λεωφορείο βρέθηκα στην Ελευσίνα, όπου με περίμενε ο θείος μου Σωτήρης Πέππας, μέγας οπαδός κι αυτός του Ολυμπιακού. Κρατώντας με από το χέρι με πήγε σ' ένα λόφο!
-Θείε Σωτήρη, δεν θα πάμε στο γήπεδο;

Ο συγχωρεμένος γέλασε. “Στο γήπεδο είμαστε!”. Κοιτάζω γύρω μου, τι να δω; Δεκάδες άνδρες κάθε ηλικίας στο λόφο, άλλοι σε δένδρα επάνω. Όλοι αμίλητοι. Μπροστά μας, λες και είμαστε σε βεράντα σπιτιού και αυλή του ο αγωνιστικός χώρος.

Οι παλαιότεροι φίλαθλοι θα θυμούνται ότι στην κάτω πλευρά του γηπέδου προς τη θάλασσα υπήρχε ένα βουνό εκμεταλλεύσιμο από λατομεία, σήμερα δεν υπάρχει, έχει γίνει άμμος και τσιμέντο. Τα λιγοστά δένδρα που υπήρχαν παραφορτωμένα λεμονιές. Ένα θέαμα που δεν θα το ξεχάσω ποτέ. Στο γήπεδο δεν πετούσες καρφίτσα.

Λίγο πριν εμφανιστούν οι ομάδες μπήκε η θρυλική καταβρεχτήρα και σε κύκλους γύρω-γύρω έριχνε νερό για να μαλακώσει το πέτρινο χώμα, πάνω στο οποίο έπαιζαν τότε αυτά τα θηρία. Ο Ολυμπιακός κατέβηκε με Καραπατή-Ρωσίδη, Σούλη, Ξανθόπουλο-Ιωάννου, Μπέμπη-Μουστακλή, Δαρίβα, Υφαντή, Πολυχρονίου, Δρόσο. Δεν έπαιζε ο Μουράτης, που είχε σταματήσει στο τέλος της προηγούμενης περιόδου.

Πρώτο ημίχρονο 0-0 κι όλοι απορούσαν. Ευχαριστημένοι οι Ελευσίνιοι που η ομάδα τους δεν έχανε, εγώ παρακαλούσα μέσα μου να βάλουμε ένα γκολ και να τελειώνουμε. Έγινε με υπέροχη κεφαλιά του αξέχαστου Θέμη Μουστακλή. Ήταν το ΠΡΩΤΟ ΓΚΟΛ ΤΟΥ ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΥ ΠΟΥ ΕΙΔΑ ΖΩΝΤΑΝΑ ΣΤΗ ΖΩΗ ΜΟΥ. Δεν θα ξεχάσω ποτέ ότι το βουνό όλο σείστηκε λες κι έγινε σεισμός. Δένδρα έσπασαν, χόρτα ξεριζώθηκαν, οι κραυγές ακούστηκαν ίσαμε την Κουλούρη. Τότε κατάλαβα ότι όλοι αυτοί, ολυμπιακοί όλοι, ήταν αμίλητοι ως τότε γιατί ήταν τζαμπατζήδες και φοβόντουσαν μήπως τους πάρει είδηση η αστυνομία και τους κυνηγήσει.

Διαβάστε ακόμα:

Ο Κοντοβαζαινίτης του πρωταθλήματος