ΗΔΟΝΗ Η ΝΙΚΗ ΜΕ ΧΕΙΡΟΥΡΓΕΙΟ ΑΠΟ ΤΟ ΚΟΡΑΚΙ

Θα φανεί πιθανόν τραβηγμένο σε αρκετούς. Πριν χρόνια μου το είπε φιλαράκι γάβρος κι ήταν σκέτη Αποκάλυψη για μένα. Καμία σημασία το οπαδικό… φρόνημα του. Καμία εκπληξη αν άκουγα την ίδια κουβέντα από βάζελο, αρειανό, παοκτσή, αεκτζή. Ο οπαδός είναι οπαδός.

Αιφνιδιάστηκα, που λες, όταν μου το είπε ο γάβρος μέχρι θάνατο και μιλάμε για επιχειρηματία και μέσης ηλικίας. «Ζω το όνειρο!!!...» βγήκε από το στόμα του, τρισευτυχισμένος μετά την νίκη με τη βοήθεια της διαιτησίας, επί του Παναθηναϊκού. «Αυτό ήταν το καλύτερο, να τους πάρουμε με χειρουργείο, έτσι όπως τους ξηγήθηκε το κοράκι…».

Γιατί να αισθάνεται μεγαλύτερη ικανοποίηση ο οπαδός, όταν κερδίζει με στημένο ρέφερυ; Ο ίδιος μου είχε εξηγήσει: «Μεγάλη καύλα να ακούω από το πρωϊ στα ραδιόφωνα τους παναθηναϊκάκηδες να κλαίνε… Και την Λιάνα Κανέλλη να ρίχνει κατάρες για τη ζούγκλα στο Καραϊσκάκη… Η αποθέωση της ηδονής, με τον τρόπο που τους πονέσαμε… Τον ξεσκίσαμε τον Παναθηναϊκό λες και ήταν πουτάνα με βιβλιάριο…».

Ποιος είναι ο… βαθύτερος λόγος, για να πλησιάσουμε τη ψυχογραφία του οπαδού, που ηδονίζεται υπέρμετρα με νίκη βρώμικη; Δεν είμαι σίγουρος για την απάντηση. Επιχειρώ, όμως, τη δική μου ερμηνεία του πράγματος.

Ο άρρωστος οπαδός εξ ορισμού είναι φουκαράς. Όσο πιο φανατικός, τόσο περισσότερο ατελής ως άτομο. Στην πραγματικότητα αισθάνεται λίγος, τόσο μικρός, ανίσχυρος. Και η υπερηφάνεια του δεν βγαίνει τόσο για τις νίκες, τις διακρίσεις, τέλος πάντων τις αγωνιστικές επιτυχίες, όσο γιατί η ομαδάρα του έχει μπούγιο. Όχλο οπαδών. Είμαι μεγάλη ομάδα, σου λέει, αφού είμαστε πολλοί, χιλιάδες, εκατοντάδες οπαδοί.

Όταν, λοιπόν, ο διαιτητής δείχνει εύνοια στην ομαδάρα του. Όταν η αστυνομία, η δικαιοσύνη, ο υπουργός, οι φυλλάδες, συμμετέχουν σε μία συνωμοσία ανοχής και ατιμωρησίας, τότε ο οπαδός νοιώθει… δυνατός. Όλοι είναι στο αβαβά, σκέφτεται, διότι δεν τολμάνε να τα βάλουν με τον λαό της ομαδάρας μου.

Διαβάστε ακομα:

ΣΤΟΝ ΟΛΥΜΠΙΑΚΟ ΜΗΠΩΣ ΔΕΝ ΦΤΑΙΝΕ ΟΙ… ΚΑΡΣΕΛΑΔΕΣ