ΜΑΡΑΘΩΝΙΟΣ, Ο ΔΙΚΟΣ ΣΟΥ ΑΓΩΝΑΣ

Έχεις τρέξει μαραθώνιο; Έστω μια απόσταση 10, 20 χιλιομέτρων σε φυσικό περιβάλλον, όχι μέσα στην πόλη. Να ανέβεις π.χ. ένα βουνό και καπάκι να κατέβεις. Η θέωση. Μην πω κάτι άλλο, δεν έχω λόγια να σου περιγράψω τι συνέβη μέσα μου όταν το πρωτοέκανα. Γι' αυτό περιορίζομαι σε μια λέξη. Η θέωση. Όταν τελειώσεις, όταν ολοκληρώσεις την απόσταση, πατάς ακόμα στη γη, όμως το νοιώθεις ότι ήσουν, ότι είσαι σε υπέρβαση σωματική και πνευματική.

Τρέχεις. Έτρεξες. Ένα είδος κάθαρσης συνετελέσθη στο χώρο της κοιλιάς σου, του στήθους σου. Εκεί είναι η εστία του σώματός σου, όχι τα χέρια σου, όχι τα πόδια σου, αυτά δεν είναι κορμί, είναι εργαλεία του κορμιού.
Μαραθώνιος δρόμος σήμερα, χιλιάδες ξεκινήσουν από το γνωστό σημείο για να φθάσουν στο Παναθηναϊκό Στάδιο. Θυμάμαι ότι μια από τις πιο έντονες εκπλήξεις στη ζωή μου ήταν όταν ξένοι, από κάθε γωνιά της γης, έβαζαν τα κλάματα τερματίζοντας στο Καλλιμάρμαρο. Είχαν πετύχει έναν προσωπικό άθλο.

Είχαν τρέξει χωρίς να έχουν αντίπαλο, απλά αφέθηκαν, δόθηκαν σε μια προσωπική υπόθεση, σ' ένα δικό τους αγώνα. Έτρεξαν μαραθώνιο αυτοί που δεν ήταν αθλητές, επαγγελματίες, συστηματικοί δρομείς. Και το έκαναν στην αυθεντική διαδρομή. Πράξη, άσκηση πνευματική είναι εκείνος ο αθλητισμός που δεν έχει ανταγωνισμό, δεν έχει αντίπαλο. Ο αθλητισμός που στήνεται στη βάση της αντιπαλότητας απλά προσφέρεται για show. Δεν είναι αθλητισμός. δεν υπηρετεί το άτομο, αλλά τη σύφιλη της εξέδρας, το συμφέρον του σωματείου, του χορηγού, της πατρίδας.

Αυτός που γίνεται σήμερα, όπως κάθε χρόνο μήνα Νοέμβριο, είναι αφιερωμένος στον δολοφονηθέντα ειρηνιστή βουλευτή της αριστεράς Γρηγόρη Λαμπράκη (1912-1963), γιατρό και βαλκανιονίκη στο άλμα εις μήκος.
Τρέχεις, κάνεις αθλητισμό για πάρτη σου, χωρίς χρονόμετρο, χωρίς πριμ, χωρίς χειροκροτήματα. Κι όχι για να χάσεις κιλά.

Διαβάστε ακόμα:

ΜΕΣ ΤΑ ΔΙΧΤΥΑ ΤΟΝ ΒΑΖΩ, ΓΕΙΑ ΣΟΥ ΠΑΙΚΤΑΡΑ ΜΟΥ ΒΑΖΟ!