ΠΟΔΟΣΦΑΙΡΟ, ΥΠΕΡΘΕΑΜΑ ΑΠΟ ΔΥΟ(!) ΘΙΑΣΟΥΣ, ΣΤΟ ΙΔΙΟ ΘΕΑΤΡΟ

Κλεισμένος στο σπίτι με την πανδημία, τι το καλύτερο από ένα ζωντανό ποδοσφαιρικό ματς δυο κορυφαίων αντιπάλων στον πλανήτη. Αντιπάλων λέω, όχι ομάδων, συλλόγων, σωματείων. Κι όχι κλαμπ, όπως το λένε διεθνώς. Δεν υπάρχουν σήμερα αυτά. Υπήρξαν, αλλά για λόγους σκοπιμότητας κρατάνε ακόμα τους χαρακτηρισμούς ομάδα, σύλλογος κλπ. Επειδή η μεγάλη πελατεία του ποδοσφαίρου παραμένει ακόμα στα χρόνια τα παλιά. Όταν το παιχνίδι γεννήθηκε στις αλάνες, στις γειτονιές και αποκάλυψε την ανάγκη του ανθρώπου να οπαδοποιηθεί. Να γίνει οπαδός, ακόλουθος, πιστός, όχι θαυμαστής, χειροκροτητής. Να δεθεί με την ομάδα συναισθηματικά και να την φαντασιώνεται με ρομαντισμό, ότι κουβαλάει ιδέες και ιδανικά, ότι εκπροσωπεί πατρίδα, ελπίδα. Και με τη νίκη της ομάδας ο οπαδός λυτρώνεται, απελευθερώνει δυνάμεις άγνωστες μέσα του και φτάνει να γίνει κι αυτός νικητής.

Τι, λοιπόν, έχει να δει στην τηλεόραση σήμερα ο απαιτητικός άνθρωπος, αποκλεισμένος με τα περιοριστικά μέτρα, λόγω κορονοϊού; Φτηνοπρογράμματα. Κι αν γουστάρει σινεμά, δεν βρίσκει ταινία της προκοπής στα κανάλια, συνδρομητικά κι όχι. Πρώτη και άνευ ανταγωνισμού επιλογή το ποδόσφαιρο το ευρωπαϊκό. Το υπερθέαμα, απόλυτα επαγγελματικό και αληθινό. Και πάνω απ’ όλα ένα έργο ποδοσφαιρικής δράσης απρόβλεπτης. Κανείς δεν γνωρίζει, ούτε ο θεός της μπάλας, τι θα προκύψει στο επόμενο λεπτό.

Ρεάλ Μαδρίτης- Λίβερπουλ. Δεν είναι ομάδες, ούτε κλαμπ. Πρόκειται για δυο πολυεθνικές επιχειρήσεις που παράγουν και πουλάνε ποδόσφαιρο στην παγκόσμια αγορά θεάματος. Θέση στην ενδεκάδα και στον πάγκο έχουν ποδοσφαιριστές οι οποίοι επιλέγονται μονάχα μ΄ ένα κριτήριο. Την αξία τους. Αδιάφορο αν είναι μπάνικοι ή κακάσχημοι, μαύροι ή άσπροι, θεούσες ή άθεοι, Ευρωπαίοι ή όχι.

Ο οπαδός, βέβαια, είναι οπαδός. Έχει έτοιμες τις δικαιολογίες για να μη διακόψει τη ψυχική σχέση με την ομάδα του. Αρνείται να δεχθεί την πραγματικότητα, ότι η ομάδα λειτουργεί με τους κανόνες του εμπορίου. Για τον οπαδό το παν είναι η… φανέλα. Το σήμα της ομάδας. Αυτό είναι εικόνισμα και αδιάφορο ποιος ξένος, προπονητής ή ποδοσφαιριστής, το υπηρετεί. Ποιος το προσκυνά.

Με τον οπαδό δεν υπάρχει διάλογος. Να του πεις ότι ο παίκτης στο γήπεδο αγωνίζεται για πάρτη του. Μόνον. Δεν παίζει για την ομάδα. Για τη… φανέλα της. Και αν τη φιλάει επιδεικτικά μπροστά την εξέδρα, δουλεύει κανονικά τον οπαδό.

Με το που σφυρίζει την έναρξη της παράστασης ο διαιτητής, αρχίζει κιόλας το έργο. Το ίδιο, το αιώνιο έργο στην ποδοσφαιρική σκηνή, με δυο θιάσους. Αυτό είναι, θίασοι είναι οι λεγόμενες ομάδες. Και το ίδιο έργο είναι άγραφτο. Σενάριο άγραφτο. Ένα είναι σίγουρο. Το κυνήγι της νίκης σε ασκηνοθέτητο χορόδραμα από 22 ρολίστες να κερδίσουν την πολυαγαπημένη σφαίρα και μ’ αυτήν να ξεσηκώσουν τον θεατή, οπαδό κι όχι.