ΣΤΗΝ ΠΙΣΙΝΑ ΜΕΣΑ ΕΝΑΣ ΚΑΡΧΑΡΙΑΣ

Το είπαμε, το ξαναείπαμε, μη το επαναλαμβάνουμε. Το βλέπουμε σε κάθε αγώνα του ευρωπαϊκού. Η μεγάλη απώλεια στο ποδόσφαιρο. Η απουσία των χαρισματικών μπαλαδόρων. Δεν υπάρχει ο αρτίστας, ο καλλιτέχνης. Η παράσταση στη σκηνή, από τη στιγμή που θα ανοίξει η αυλαία, μέχρι να κλείσει η μεγάλη κουρτίνα, ανήκει σε τρεχαλατζήδες και κλωτσοπατινάδες.

Δεν γινόταν διαφορετικά όταν η αλάνα σταμάτησε να τροφοδοτεί τις ομάδες. Και στο παιχνίδι μπήκε η δύναμη, η σωματική επαφη επιτρεπτή και μέχρι σπρωξιάς.

Μια κουβέντα, να τελειώνουμε. Στο ευρώ, και στη κάθε μεγάλη διεθνή διοργάνωση, θα κέρδιζε η ομάδα που θα είχε παικταράδες. Όποιος διαφωνεί είναι σα να μου πει πως ο καρχαρίας είναι μια από τα ίδια με το λιθρίνι και τον μπακαλιάρο. Εγώ λέω πως είναι άτυχο να πέσε σε καρχαρία και κοπάδι ολόκληρο από λαβράκι και κολιό.

Το αυτό και στη ζωή. Ο καρχαρίας άνθρωπος έχει ανάγκη να φάει. Αυτή είναι η φύση του. Να κινηθεί στον ωκεανό της αγοράς για να χοντροκονομήσει. Δεν του φτάνουν τα ψιλά. Καρχαρίας είναι, όχι κουτσομούρα και μουρμούρα. Και λέγε εσύ τα δικά σου. Ότι είναι φαγάνα, αχόρταγος.

Αν δεν υπήρχαν οι καρχαρίες της ζωής τότε όλοι οι άλλοι θα ήταν σε πιο χαμηλό επίπεδο. Άσε τα λαϊκιστικά. Τον πήχυ δεν τον ανεβάζει η κυβέρνηση και τα κόμματα. Οι καρχαρίες, οι φαταούλες που δεν ησυχάζουν, που όσο να φάνε θέλουν κι άλλα, κι άλλα...

Μην αποκλείεις τα παικτάκια της Αγγλίας (φώτο) ή της Ιταλίας να σηκώσουν την κούπα στο ευρωπαϊκό.

ΒΑΡΑΙΝΕΙ ΣΤΟΝ ΠΑΙΚΤΗ ΚΑΙ Η ΕΥΘΥΝΗ