ΣΤΑ ''ΚΑΛΛΙΤΕΧΝΙΚΑ'' ΑΘΛΗΜΑΤΑ ΔΕΝ ΠΕΘΑΝΕ Ο... ΣΤΑΛΙΝΙΣΜΟΣ

 
γράφει ο Φωστήρας
 
Οι εκθαμβωτικές παραστάσεις της Καμίλα Βαλίεβα στους χειμερινούς Ολυμπιακούς του Πεκίνο μου προκάλεσαν ανάμικτα συναισθήματα. Από τη μία θαυμασμό και δέος, αφού δεν έχουμε ξαναδεί στο καλλιτεχνικό πατινάζ κάτι παρόμοιο. Από την άλλη όμως θυμό και οργή. Τι μαρτύρια, πόσα βασανιστήρια έχει περάσει αυτό το παιδάκι για να φτάσει σε τέτοιο βαθμό τελειότητας στα 15 του χρόνια; Το χαμόγελο του είναι άραγε πραγματικό και ανόθευτο ή μήπως και αυτό είναι αντικείμενο προετοιμασίας και αποτέλεσμα της ανελέητης εκπαίδευσης την οποία έχει υποστεί τα προηγούμενα χρόνια; 

Μιλάω τώρα σαν δικηγόρος. Υπάρχει εδώ πεδίο για κακουργηματική ποινική δίωξη για το μισό ποινικό κώδικα και ιδίως για βασανιστήρια, έκθεση ανηλίκων σε κίνδυνο ζωής και βαρύτατες σκοπούμενες σωματικές βλάβες.

Μετά το τέλος των κομμουνιστικών καθεστώτων στην Ανατολική Ευρώπη, ήρθαν στο φως φρικιαστικές ιστορίες για τις απάνθρωπες προπονητικές μεθόδους που εφαρμόζονταν στα «ειδικά» σχολεία που μεγάλωναν τα κοριτσάκια αυτά για να φτάσουν κάποια στιγμή στα 15, 16 βία 17 χρόνια τους να πρωταγωνιστήσουν στα «καλλιτεχνικά» αθλήματα (ρυθμική και ενόργανη γυμναστική, καλλιτεχνικό πατινάζ, αλλά και κλασσικό μπαλέτο). Από νηπιαγωγείο αποχωρίζονταν από τις οικογένειες τους και βίωναν έναν τρόπο ζωής και προπόνησης που θα έκανε και έναν λοχαγό του Πιτανάτη Λόχου στην αρχαία Σπάρτη να ωχριάσει.

Για κάθε μία πρωταθλήτρια υπήρχαν από πίσω δεκάδες κορίτσια με κατεστραμμένα σώματα, σπασμένα κόκαλα, διαλυμένες κλειδώσεις και σακατεμένες ψυχές πριν φτάσουν τα 18.

Σε σχέση με τις βλάβες από τα βασανιστήρια αυτά, οι βλάβες από τα αναβολικά ίσως και να ήταν πιο ανώδυνες. Όπως στην περίπτωση της Βαλίεβα. Βρήκανε, λέει, μία σταλιά κολοκυθοζιδίνη, η οποία, λέει, είναι για την στηθάγχη, αλλά είναι απαγορευμένη. Την έπαιρνε όμως ο παππούς της και ήπιε, λέει, κατά λάθος, από το ποτήρι του (Που βρέθηκε ο παππούς στην προετοιμασία; Εδώ έχει να δει τους γονείς της από τον Κόκκινο Μάη). Πάλι καλά δηλαδή που ο παππούς δεν έπινε μαζί με τα μπογκομόλετς και κουβάδες με στεροειδή, σαν κι αυτούς που δίνανε σε κολυμβήτριες στην Ανατολική Γερμανία και στρώνανε μουστάκι σαν του Αχιλλέως Παράσχου, ή στανοζολόλη που δίνανε με τους τενεκέδες στον στίβο, στα δυναμικά αθλήματα, μέχρι και στα άλογα κούρσας να βγάλουν φτερά στις πλάτες σαν τον Πήγασο.

Έλα όμως που βρέθηκαν στο αίμα και άλλες δύο ουσίες, που δεν είναι, λέει, απαγορευμένες αλλά σε συνδυασμό με την κολοκυθοζιδίνη μπορεί να αυξήσουν την αντοχή στην κόπωση και να πετύχουν καλύτερη οξυγόνωση.

Ρε, αυτό είναι το πρόβλημα; Το ότι το παιδί το έχωσαν οι δικοί του σε ένα «ειδικό» σχολείο και έχουν να το δουν 10 χρόνια, το ότι το ανέλαβε εκείνη η φοβερή και τρομερή Τουτμπερίτζε που φέρνει σε σταλινικό κομισάριο, το ότι του έλιωσαν τα κόκαλα και το στέγνωσαν στην πείνα σε απάνθρωπες 12ωρες προπονήσεις την ημέρα που θα έκαναν και εκπαιδευόμενο σαμουράι στη χαγκακουρέ να λυγίσει – ΟΛΑ αυτά δεν είναι προβλήματα;

Και καλά σε εποχές που αυτά γίνονταν πίσω από το Σιδηρούν Παραπέτασμα στην πρώην Σοβιετική Ένωση, ή τη Ρουμανία του Τσαουσέσκου, τη Βουλγαρία του Ζίβκοφ ή τη ΛΔΓ του Χόνεκερ.    

ΣΗΜΕΡΑ, μπορεί ακόμα αυτά να ΕΠΙΤΡΕΠΟΝΤΑΙ; Το θέμα είναι σοβαρό. Θα επανέλθω.

Διαβαστε ακομα:

Ο ΑΛΚΗΣ ΔΕΝ ΖΗΤΑΕΙ ΤΙΠΟΤΑ, ΑΡΗΣ ΚΑΙ ΠΑΟΚ ΤΙ ΘΕΛΟΥΝ;