ΣΥΧΑΙΝΕΤΑΙ ΟΣΟΥΣ ΤΟΝ ΧΕΙΡΟΚΡΟΤΟΥΝ...
12/07/2022
•
γράφει ο Φωστήρας
Πέρασε και αυτό το Wimbledon στην ιστορία με νικητή πάλι τον Τζόκοβιτς. Δεν μου είναι συμπαθής ο Σέρβος. Έχω την αίσθηση ότι μια βαθιά υποκρισία κρύβεται στην συμπεριφορά του και βρίσκω προσποιητό το χαμόγελο του. Δεν κολλάνε τα γκομενιλίκια και το κέρατο που έριχνε στη γυναίκα του πριν μερικά χρόνια με τα κουλά περί ορθοδοξίας και θρησκείας και τις δηλώσεις τύπου «πρώτα είμαι χριστιανός ορθόδοξος» και μετά όλα τα άλλα. Αν ήταν έτσι θα έπρεπε να έχει ταράξει στην εξομολόγηση τον πνευματικό του και για τα τσιλιμπουρδίσματα του αλλά και για το στήσιμο της οπερέτας με τα πλαστά πιστοποιητικά νόσησης για να πάρει μέρος πέρυσι στο Αυστραλιανό Όπεν, όταν τον συνέλαβαν οι αρχές και τον απέλασαν από τη χώρα.
Δεν μπορώ να παραβλέψω όμως ότι κάτι πολύ βαθύ και πολύ βαρύ πρέπει να έχει αφήσει σαν κατακάθι μέσα του ο πόλεμος που έζησε παιδί στην πατρίδα του. Οι βομβαρδισμοί, λένε αυτοί που ξέρουν, είναι τρομακτικά σκληρή εμπειρία. Σε χαρακώνει, σε αλλάζει. Δεν είναι απλή ιστορία να είσαι 4 -5 χρονών και να ακούς τις σειρήνες στο Βελιγράδι και να τρέχεις με την μητέρα σου στο καταφύγιο. Δεν ξεχνιούνται αυτά τα πράγματα. Θα έβαζα στοίχημα ότι ο Σέρβος σιχαίνεται όλους αυτούς που τον χειροκροτούν. Είναι σχεδόν όλοι τους από χώρες που πάτησαν το κουμπί για να πέσουν εκείνες οι βόμβες με το απεμπλουτισμένο ουράνιο στην πατρική του γη.
Εκείνο που σίγουρα όμως έγινε, είναι ότι όλα αυτά ατσάλωσαν το φρόνημα του και τον έκαναν πολεμιστή. Δεν νικιέται εύκολα. Κι αίμα να φτύσεις. Ο άνθρωπος είναι πολεμισταράς.
Τώρα θα μου πείτε, γιατί τα γράφω όλα αυτά. Να με συμπαθάτε, δίνω πολύ μεγάλη σημασία σε αυτά τα πράγματα. Είτε πρόκειται για αθλητισμό, είτε για τις επαγγελματικές ή ακόμα και τις απλές προσωπικές σχέσεις. Για μένα, αυτή είναι η ουσία. Και η αιτία και η εξήγηση σε κάθε φάσμα της ανθρώπινης συμπεριφοράς. Και η διαφορά ανάμεσα στην νίκη και την ήττα. Στον πρωταθλητή και τον δεύτερο.
Πάρτε για παράδειγμα τον Κύργιο. Είναι το πιο ωμό ταλέντο της γενιάς του. Το τένις που ξέρει είναι ασύγκριτο. Τα χτυπήματα του είναι αδιανόητα. Με την ρακέτα κάνει ό,τι θέλει. Θα μπορούσε να είναι μόνιμα στην πρώτη τριάδα τα τελευταία χρόνια και να έχει ήδη πέντε – έξι Grand Slam τίτλους στο ενεργητικό του. Κι όμως.
Ο άνθρωπος έχει σοβαρό πρόβλημα ΧΑΡΑΚΤΗΡΑ. Αφού έχει γράψει ατελείωτες ώρες στα μπαρ και το play – station τα τελευταία δέκα χρόνια, κατεβαίνει στον πρώτο μεγάλο τελικό της καριέρας του στα 27 του με το καπελάκι φορεμένο ανάποδα στον λαμπρό μεσημεριανό λονδρέζικο ήλιο (κορυφαίο δείγμα έλλειψης σοβαρότητας - ο Τζόκοβιτς, όπως πάντα, το φορούσε κανονικά να του κάνει σκιά το γείσο).
Στο πρώτο σετ παίζει φανταστικό τένις, το κερδίζει 6-4. Και μετά αρχίζει τα δικά του. Με τον που τον βλέπω να μανουριάζει κλείνω την τηλεόραση. Ήξερα τι θα γίνει στο τέλος. Τώρα περιμένω τις δηλώσεις του, σαν τον δικό μας, τον τελευταίο Έλληνα φιλόσοφο με το αβοκάντο και τα γουακαμόλε, που τον έχει πάρει στο βραστό το BBC και γελάει ο κόσμος.
Διαβαστε ακομα: