ΕΙΔΑΜΕ ΤΗ ΜΠΑΛΑ ΝΑ ΦΕΥΓΕΙ ΣΕ ΤΑΞΙΔΙ ΣΤΟ ΑΠΕΙΡΟ...

Στην περίπτωση της Μπενφίκα, τον υπεύθυνο τον ξέρουμε. Ήταν ο Μπέλα Γκούτμαν, ο εβραϊκής καταγωγής Ούγγρος προπονητής της, που όταν απολύθηκε μετά τις δύο συνεχόμενες κατακτήσεις Πρωταθλητριών το 1961 και 1962 με την υπερομάδα εκείνη του Εουσέμπιο, ενημέρωσε τους διοικούντες ότι για τα επόμενα 100 χρόνια δεν θα ξαναέπαιρναν κύπελλο ευρωπαϊκό. 

Όπερ και εγένετο. Εξήντα χρόνια έχουν περάσει από τότε, και σε οχτώ τελικούς η Μπενφίκα τα έκανε μαντάρα. Και ουδείς στον ποδοσφαιρικό πλανήτη αμφιβάλει πλέον, ότι το αυτό θα συνεχίσει να συμβαίνει μέχρι και το 2062. Τουλάχιστον.

Τις είναι αυτό τώρα; Αυθυποβολή; Η θεωρία της αυτοεκπληρούμενης προφητείας εφαρμοσμένη; Ή μήπως ο Γκούτμαν είχε πρόσβαση ο ίδιος  ή έκανε παρέα με τύπους, που γνώριζαν τίποτε βαριές σολομωνικές, από εκείνες που κανείς μας δεν θέλει να πιστεύει, αλλά όλοι μας τις σκιάζονται;

Ο Μπέκαμ, ας πούμε, από τα επίσημα του γηπέδου δεν είχε καμία αμφιβολία. Ο Κέην (φώτο) θα το έχανε. Και έτσι ακριβώς έγινε. Την ώρα εκείνη ήμουν στο τηλέφωνο με τον ξάδελφο μου, και παρακολουθούσαμε σιωπηλοί το δράμα σε απευθείας μετάδοση, αυτός από τον Άγιο Στέφανο κι εγώ από την Κυψέλη. Από την στιγμή που ο αρχηγός πήρε την μπάλα στο χέρια του το ξέραμε. Όλος ο πλανήτης το ήξερε.

Αμίλητοι μετρήσαμε τα βήματα και σαν déjà vu, από τόσες και τόσες ίδιες άσχημες θύμησες, είδαμε την μπάλα να φεύγει πάνω από τα δοκάρια, σαν σε ταξίδι στο άπειρο.

Και μετά το σφύριγμα της λήξης, τον αρχηγό σκυμμένο με τα χέρια να κρύβουν το πονεμένο του πρόσωπο.

Οι μνήμες μου με γύρισαν πίσω στο χρόνο, στο μακρινό 1994 με τα χαμένα πέναλτυ του Μπαρέζι και του Μπάτζιο στον τελικό με τη Βραζιλία. Τότε που μετά το τέλος, ο σκληροτράχηλος ιταλός καπιτάνο έκλαψε σαν ήρωας αρχαίας τραγωδίας και ο Μικρός Βούδας με βλέμμα πιο μαύρο κι απ’ την άβυσσο κοιτούσε τους εφιάλτες που για τα επόμενα χρόνια θα τον κυνηγούσαν σαν Ερινύες.

Τον πόνο στα μάτια του Κέην, ευτυχώς, δεν τον είδαμε. Ο Πίκφορντ στάθηκε μεγαλόπρεπα δίπλα του, φίλος πραγματικός, στο προσκεφάλι του. Έδιωξε τις κάμερες από πάνω του και ζήτησε απ’ όλους να τον αφήσουν ήσυχο τις στιγμές εκείνες που υπέφερε.

Η αγαπημένη Αγγλία των παιδικών μας χρόνων, η Αγγλία που μεγαλώσαμε με το ποδόσφαιρο της από την ασπρόμαυρη τηλεόραση τα μεσημέρια του Σαββάτου στις αθλητικές εκπομπές της ΥΕΝΕΔ και της ΕΡΤ, με τους αστραφτερούς τελικούς Κυπέλλου της κάθε Μάιο στο Wembley αλλά και τις μεσαιωνικές μονομαχίες στα βρεγμένα λασποτόπια του σκληρού της πρωταθλήματος, έζησε το βράδυ του Σαββάτου ακόμα μία τραγωδία.   

Κάποιοι μπορεί και να το χάρηκαν. Όμως οι Άγγλοι είναι μεγάλο ποδοσφαιρικό έθνος. And they’ll be coming back.

Διαβαστε ακομα:

ΣΤΟ ΠΟΔΟΣΦΑΙΡΟ ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΠΡΟΒΛΕΨΗ!