ΟΙ ΠΟΔΟΣΦΑΙΡΙΣΤΕΣ ΗΤΑΝ ΚΑΙ Η ΔΙΟΙΚΗΣΗ

Είσαι στην Αθήνα του 1927. Διαβάζεις: «Εις το παρά στα Σφαγεία γήπεδον συνηντήθησαν οι ομάδες Ατρόμητος Νεαπόλεως και Φωστήρ Σφαγείων. Μετά ένα ωραίον αγώνα αναδείχθησαν ισόπαλοι με τέρματα 2-2. Εκ του Ατρομήτου διεκρίθησαν οι παίκται: Τζουνάκης, Καμπουρόπουλος, Αγγελάτος και Μελανίτης, εκ δε του Φωστήρος οι Βάβουλας και Μαυρόπουλος».

Ήταν το πρώτο παιχνίδι στην Ιστορία του Φωστήρα, στις 30 Ιανουαρίου, το 1927, με αντίπαλο τον Ατρόμητο από τα Εξάρχεια. Οι λίγες αράδες του ρεπορτάζ λένε
πολλά. Πάρα πολλά για όποιον διαβάζει πίσω από τις λέξεις. Το πως έπαιζε η γλώσσα στις εφημερίδες. Τι είναι εκείνο που αναφερόταν από ένα ποδοσφαιρικό αγώνα. ΠοιοΙ
παίκται διακρίθησαν, πόσα γκολ επιτεύχθησαν και ο αγώνας ήταν... ωραίος από αντιπάλους αγύμναστους, χωρίς οργάνωση παιχνιδιού και χωρίς οργάνωση συλλόγου.

Ο Φωστήρας του 1927 δεν είχε διοίκηση, κανένα Δ.Σ. Όπως πολλά σωματεία είχε την έδρα του, τα γραφεία του σ' ένα καφενέ συνοικιακό. Εκεί, σ' ένα μικρό χώρο
τοποθετούσαν τις φανέλες, τις μπάλες. Διοίκηση του Φωστήρα του Ταύρου ήταν οι παίκτες του, κάποια προσφυγόπουλα, άλλωστε αυτά έφτιαξαν την ομάδα. Του μετέπειτα «Φονέα των
Γιγάντων».

«...Μα ποτέ δεν απελπίσθη κι εξελίχθη τέλος πάντων

όπως όλοι ομολόγησαν σε ΦΟΝΕΑ των ΓΙΓΑΝΤΩΝ...».

Το δίστιχο αυτό ακούστηκε σε μια γιορτή του Φωστήρα, όταν τελείωσε η σαιζόν το 1949 κι έτσι έμεινε. «Φονεύς των γιγάντων». Το προσωνύμιο της μικρής ομάδας επειδή κέρδιζε
τις μεγάλες ομάδες.

ΜΕ ΤΗΝ ευκαιρία. "Ο Φονέας και ο Φονιάς" είναι τίτλος του μυθιστορήματος του Δημήτρη Κωστόπουλου, εκδόσεις Κέδρος. Για το βιβλίο είχε αναφέρει στα "Νεα" ο κριτικός
λογοτεχνίας Μιχάλης Μοδινός: ''... Πρόκειται για πραγματικό περιστατικό της δεκαετίας '60, ενδεικτικό της προβληματικής του συγγραφέα. Τότε, ο ταπεινός Φωστήρας, ομάδα των προσφύγων του Ταύρου, μεσουρανούσε στα μεγάλα ποδοσφαιρικά σαλόνια και έπειτα από διαδοχικές νίκες επί των μεγάλων συλλόγων είχε ονομαστεί στην καθαρευουσιάνικη γλώσσα της εποχής "Ο φονεύςτων γιγάντων".

Ένας ανθρωπάκος από τη γειτονιά, έχοντας διανύσει τη διαδρομή του από την Αντίσταση ως τα τάγματα και έχοντας αναβαθμιστεί σε συνεργάτη της Ασφάλειας και ιδιοκτήτη
περιπτέρου, γύρισε άρον άρον τη μέρα του μεγάλου θριάμβου επί του Ολυμπιακού στο σπίτι, καθώς το μεσημεριάτικο γουβέτσι τού είχε πέσει βαρύ, για να βρει τη σύζυγο του
στο κρεβάτι με τον εραστή της και ιδεολογικό εχθρό. Τους κατέσφαξε και τους δύο. Οι εφημερίδες της εποχής δεν μπορούσαν παρά να συσχετίσουν τον μεταφορικό Φονέα των