ΑΙΣΘΑΝΕΤΑΙ ΤΑΜΠΟΝ ΣΕ ΠΕΡΙΟΔΟ ΓΥΝΑΙΚΑΣ

Μια ζωή στην Ελλάδα μας ταλαιπωρούν με την οπαδική αλητεία, λέω για τα ''επεισόδια'' που κάνουν οι άρρωστοι και συφιλιτικοί για πάρτη της ομαδάρας τους. Δεν έχω δει ποτέ καμιά ουέφα να κάνει δίκες ή να δέχεται ενστάσεις. Μας έχουν πηδήξει με τα δικαιώματα του ένοχου, που είναι αθώος μέχρις αποδείξεως του εναντίον. Εδώ δεν ψάχνουμε κίνητρα. Εδώ έχουμε τηλεοπτική εικόνα, που κινηματογραφεί τα συμβάντα.

Μια ζωή ολόκληρη την ψάχνουν υποτίθεται πως να αντιμετωπίσουν τα έκτροπα και τις μπούκες των χουλιγκάνων. Τόσο το πρόστιμο, τόσες οι αγωνιστικές αν συμβεί αυτό, κι αν συμβεί το άλλο, τότε το μαλλί πάει παραπάνω. Αποτέλεσμα; Ποτέ δεν εφαρμόζονται οι κωλομπαρίστικες ποινές. Το καταλαβαίνω. Είναι ζόρικο να τιμωρηθεί η ομάδα εκείνου που ελέγχει από εφορίες μέχρι δικαστές. Δύσκολο να είναι εξουσία κάποιος και να υποχρεώνεται να εφαρμόσει το νόμο. Τον κανονισμό. Το καταλαβαίνω. Αισθάνεσαι σαν ταμπόν. Είναι στο πιο λατρεμένο σημείο, αλλά σε καιρό περιόδου της γυναίκας. Εμένα, όμως, και το ποδόσφαιρο όλο δεν το καταλαβαίνει τι θέλουμε. 

Τελικά, μ' αυτά που κάνουν οι ταλιμπάν στα γήπεδα ξεβρακώνεται το ''σύστημα'', που μόνο σύστημα δεν είναι. Δεν καταλάβατε. Το σύστημα υπάρχει όταν σέβεται τον εαυτό του. Όταν γίνεται κι αυτό ταμπόν στα έμμηνα, τότε αξίζει όσο το ματωμένο πανί στον κάδο μαζί με τα σκατόχαρτα.

Ποια δικαιοσύνη και εξυγίανση. Αυτά για να τα καταφέρεις είναι δύσκολα όταν είσαι απατεώνας. Παραμύθης. Σαλτιμπάγκος. Πως αλλοιώς να χαρακτηρίσεις εκείνον που, τελικά δειλιάζει απέναντι στο κακό, στο άσχημο, και γράφει στο μεταχειρισμένο του ταμπόν τους ποδοσφαιρόφιλους, δηλαδή αυτούς που κρατάνε, που συντηρούν το μαγαζί ποδόσφαιρο.

ΤΟ ΜΕΓΑΛΕΙΟ ΜΕΤΡΙΕΤΑΙ ΜΕ ΤΗ ΜΕΖΟΥΡΑ;