Ο ΓΙΩΡΓΟΣ ΑΜΕΡΙΚΑΝΟΣ ΜΙΑΣ ΑΛΛΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ

Με το έμπα της δεκαετίας του '60 ο Γιώργος Αμερικάνος, μπασκετμπωλίστας της ΧΑΝ Νίκαιας, κάνει μεταγραφή στην ΑΕΚ. Το γεγονός μάτωσε την τρυφερή ψυχούλα της πιτσιρικαρίας που παρακολουθούσε τα παιχνίδια της ομάδος. «Γιατί να μας πάρει τον παικταρά μας η μεγάλη ομάδα! Γιατί μια μεγάλη ομάδα, η ίδια να μη βγάζει ταλέντα...». Αυτά έλεγαν τα γυμνασιόπαιδα της Κοκκινιάς που χωνόντουσταν από το συρματόπλεγμα στο γηπεδάκι και βολευόντουσαν στα σκαλοπάτια της μοναδικής κερκίδας των 400(;), 500(;) ατόμων.

Το ανοικτό βέβαια γηπεδάκι της ΧΑΝΝ ήταν πίσω ακριβώς από την πλατεία Οσίας Ξένης, γνωστής από το Μπλόκο της Κοκκινιάς στην γερμανική κατοχή. Η κοκκινιώτικη ομάδα της Χριστιανικής Αδελφότητας είναι ίσως η πιο αδικημένη, η πιο κυνηγημένη. Κάθε χρόνο δεύτερη στο πρωτάθλημα. Μεγαλύτερος εχθρός της η ΧΑΝ Αθηνών(!), δεν έβλεπε με καλό μάτι τις επιτυχίας των Κοκκινιωτών. Τελικά, έγινε το απίθανο, η ΧΑΝ Αθηνών υποβιβάστηκε από την Α' εθνική και ανέβηκε η ΧΑΝ Νικαίας!

Με το φευγιό του Αμερικάνου ανέλαβε προπονητής στην ΧΑΝΝ ο Φαίδων Ματθαίου, άλλη εμβληματική φιγούρα του αθλητισμού μας. Και η ΧΑΝΝ δεν έμεινε χωρίς Αμερικάνο! Σέντερ-φορ ο «Μπαλού», ο Στέλιος, μικρότερος αδελφός του Γιώργου.

Ο πόνος, λοιπόν, σημάδεψε τα γυμνασιόπαιδα της Κοκκινιάς όταν έφυγε ο Γιώργος. Δεν είδαν ως προδοσία τη μεταγραφή του στην ΑΕΚ. Προσπαθούσαν να συμβιβαστούν με την πραγματικότητα που ήδη έχει αρχίσει να γεννιέται. Ότι ο χαρισματικός αθλητής θα εγκαταλείψει την μικρή ομάδα για την μεγάλη. Γιατί, όμως; Τότε, ήταν δύσκολο να δοθεί απάντηση στο «Γιατί;». Τότε, στον αθλητισμό κυριαρχούσε ακόμα ο ρομαντισμός και η αντιπαλότητα δεν έφερνε τη βία.

Το κείμενο με αφορμή το θάνατο του Γιώργου Αμερικάνου, στις 7 Οκτωβρίου, το 2013. Η παρουσία στον αθλητισμό του Γιώργου Αμερικάνου είναι ένα ακόμα καρφί στο φέρετρο μιας Ελλάδος που δεν υπάρχει πια. Η εποχή του, τόσο κοντινή, όλο και περισσότερο απομακρύνεται από τη θερμοκρασία μιας, άγνωστης στη σημερινή γενιά, βαλκανικής μικροκοινωνίας. Η απώλεια του Αμερικάνου μοιάζει και μ' έναν προσωπικό χαμό, σα να χάθηκε κάποιος συγγενής, ένας φίλος από τα παλιά, για όσους Έλληνες τον βίωσαν στην ΑΕΚ και την εθνική ομάδα.

 Ο Γιώργος Αμερικάνος, τον οποίον πάντα θα θυμάται η Ιστορία διότι κατοχυρωμένα είναι μέσα στις καταγεγραμμένες πρωτοκαθεδρίες, μεσουράνησε πριν ο τόπος μας γνωρίσει τα drugs, το lifestyle, το gossip, αλλά και το αίσχος της γηπεδικής κερκίδας. Στον αθλητισμό όπου γης λειτουργούσε ακόμα το επικό, το ηρωϊκό, το πρωταγωνιστικό για τους κορυφαίους, για τους πρώτους, όχι το φιρμάτο, όχι το βεντετίστικο. Οι δε ελληνικοί σύλλογοι ήταν δημιουργήματα αγάπης, κατάθεση ψυχής ανθρώπων παθιασμένων με το ποδόσφαιρο, με το μπάσκετ, με το στίβο.

Διαβαστε ακομα:

ΣΤΟ ΟΝΟΜΑ ΠΑΡΑΜΕΝΕΙ ΑΓΙΑΞ