Τρέχεις. Έτρεξες. Ένα είδος κάθαρσης συνετελέσθη στο χώρο της κοιλιάς σου, του στήθους σου. Εκεί είναι η εστία του σώματός σου, όχι τα χέρια σου, όχι τα πόδια σου, αυτά δεν είναι κορμί, είναι εργαλεία του κορμιού.
Μαραθώνιος δρόμος, χιλιάδες πάλι ξεκίνησαν από το γνωστό σημείο για να φθάσουν στο Παναθηναϊκό Στάδιο. Θυμάμαι ότι μια από τις πιο έντονες εκπλήξεις στη ζωή μου ήταν όταν ξένοι, από κάθε γωνιά της γης, έβαζαν τα κλάματα τερματίζοντας στο Καλλιμάρμαρο. Είχαν πετύχει έναν προσωπικό άθλο. Είχαν τρέξει χωρίς να έχουν αντίπαλο, απλά δόθηκαν σε μια προσωπική υπόθεση, σ' ένα δικό τους αγώνα. Έτρεξαν μαραθώνιο κι όσοι δεν ήταν αθλητές, επαγγελματίες, συστηματικοί δρομείς. Και το έκαναν στην αυθεντική διαδρομή.
Πράξη, άσκηση πνευματική είναι ο αθλητισμός χωρίς ανταγωνισμό, όταν δεν έχει αντίπαλο. Ο στημένος αθλητισμός στη βάση της αντιπαλότητας απλά προσφέρεται για show.
Τρέχεις, κάνεις αθλητισμό για πάρτη σου, χωρίς χρονόμετρο, χωρίς πριμ, χωρίς χειροκροτήματα. Και όχι για να χάσεις κιλά.
Διαβαστε ακομα: