ΟΙ ΠΑΡΑΓΚΟΥΠΟΛΕΙΣ ΓΕΝΝΑΝΕ ΠΑΙΚΤΑΡΑΔΕΣ

Παικταράς δεν θα γίνει το πλουσιόπαιδο. Ποτέ. Βρε, δεν θα φορέσει καν κοντό παντελονάκι για να κλωτσάει τη μπάλα ο γιος του μπαμπά του, ο γόνος της πλούσιας οικογένειας. Με το ποδόσφαιρο θα τη βρει ο φτωχός. Ο πάμφτωχος. Το παιδί της πείνας. Της καλύβας. Της παράγκας.

Στην Βραζιλία δεν αποφασίζει ο πιτσιρικάς για το μέλλον του στα γήπεδα. Η μπάλα είναι αυτή που θα τον κάνει παικταρά. Που θα δείξει το δρόμο της ζωής του.

Ούτε σχολείο πάει το αγόρι, και για ποιο λόγο να καθίσει στο θρανίο, ούτε έχει μέλλον. Τίποτα δεν έχει εκτός απ’ το άδειο του στομάχι. Αρχίζει να κλωτσάει το τόπι επειδή δεν έχει κάτι άλλο να κάνει. Κι αν έχει ταλέντο που λένε, να γιατί ο ποδόσφαιρο, κι όχι ο ίδιος θα γράψει τη μοίρα του.

Από τις φαβέλες βγήκαν οι Βραζιλιάνοι αρχιπαικταράδες Ζαϊρζίνιο, Ρομάριο, Ριβάλντο, Ρονάλντο, ένα σωρό, να αναφέρουμε και τους μετέπειτα Νεϊμάρ, Ντάντε, Ντάνυ Άλβες. Από τις φαβέλες, της φτωχογειτονιάς, της παραγκούπολης.

Το ένα τελάρο κολλητά με το άλλο για να φτιάξουν το «σπίτι» τους, την παράγκα τους, και στα κενά, για να μη μπαίνει κρύο, καρφώνουν τενεκέδες. Κι όταν σηκωθούν οι δυνατοί άνεμοι, εκείνοι των 200 και 250 χιλιομέτρων, τότε διαλύεται η παράγκα. Θα ξαναστηθεί, με τις ίδιες πρόκες, όταν κοπάσουν οι άνεμοι. Άλλο να στα λένε, άλλο να τα βλέπεις με τα μάτια σου.