Ο ΒΑΖΕΛΟΣ ΔΕΝ ΚΑΤΑΛΑΒΑΙΝΕΙ ΑΠΟ... ΜΑΖΟΧΙΣΜΟ

Η ομάδα πάει καλά, πολύ καλύτερα απ' όσο θα περίμενε κανείς. Λέω για τον Παναθηναϊκό, και γι' αυτό ο κόσμος ξαναγύρισε στο γήπεδο. Έτσι είναι ο κόσμος. Έτσι ήταν πάντα. Κι έτσι θα είναι στους αιώνες. Δεν αλλάζει με τίποτα το κύτταρο, το χούι, η φτιάξη, όπως την πρώτη του κατασκευή. Και άσε τους μπαγλαμάδες να ρίχνουν μια ζωή στις ελπίδες, τις ευχές, τα οράματα και την αλλαγή.

Λέμε για τον οπαδικό κόσμο του Παναθηναϊκού, ο οποίος όσο να 'ναι διακρίνεται από μια... διαφορετικότητα, ακριβώς γιατί είναι ομάδα εξουσίας. Του πρωταθλητισμού. Κι αυτό δεν παζαρεύεται. Όπως, άλλωστε, και ο οπαδός του Ολυμπιακού. Που σημαίνει ότι βάζελοι και γάβροι δεν έχουν ένσημα στο... μαζοχισμό. Δεν έχουν συνηθίσει να φεύγουν από το γήπεδο με το χαρτί της ήττας υπογεγραμμένο.

Όλοι οι οπαδοί λίγο πολύ, αν τους κάτσεις στο ντιβάνι του ψυχαναλυτή, θα διαπιστώσεις πως είναι μαζόχες. Το ξέρουν και οι ίδιοι, άλλο αν δεν παραδέχονται. Είναι πολύ βαθύ πράμα το κόμπλεξ αυτοβασανισμού που σέρνει μέσα του ο οπαδός. Ειδικά στις λεγόμενες μικρές ομάδες, που λένε έτσι γιατί έχουν μικρό μπούγιο εξέδρας, ο μαζοχισμός βαράει στο κόκκινο.

Απεναντίας, στις δυο κατ' εξοχήν ομάδες εξουσίας, Ολυμπιακό και Παναθηναϊκό, ο οπαδικός μαζοχισμός παίζει σε πολύ μικρούς βαθμούς. Ο κόσμος τους έχει “εκπαιδευθεί” να κερδίζει. Να πρωταγωνιστεί. Και η ομάδα της προκοπής να μην έχουν, ζουν στον κόσμο της πρωτιάς. Με το ονειρόδραμα τους.

Γιατί να πάει στο γήπεδο ο οπαδός του Παναθηναϊκού; Για να φύγει με μαύρη ψυχή. Ο Ασυνήθιστος είναι στην ήττα, δεν είναι οπαδός του Πανιωνίου, του Απόλλωνα, του Ηρακλέους και του Ατρομήτου, του Παναιτωλικού και του Λεβαδειακού. Να φάει ξύλο ο βαζέλος από αντίπαλο με μικρότερα κυβικά και να φύγει από το γήπεδο ντοπάροντας τον μαζοχισμό του